අලුත් දුම්රියෙන් නානුඔය බලා..

ඔන්න කාලෙකට පස්සේ ආපහු ආව බ්ලොග් එක පැත්තේ.. ටික දවසක ඉඳල දුවනවා මෙහෙ අලුත් කෝච්චියක්. ඒක ගැන මම රත්නපුරේ යන්න කලින් ලියලනේ ගියේ. ඉතින් මටත් නිකම් ගෙදරට වෙලා ඉන්න වෙලාවේ හිතුන ඔකේ රව්මක් ගිහින් බලන්න ඕනේ කියල. අනික ඉතින් උඩරට දුම්රිය මාර්ගය කියන්නේ මේ රටේ තියන ලස්සනම දුම්රිය මාර්ගයක් කියන එක අමුතුවෙන් කියන්න දේකුත් නෙවෙයිනේ..

මෙහෙම ඉන්න අතරේ මගේ හිතවතෙක් වෙච්ච ඔනාල් කරුණාරත්න කියන කෙනා මගෙන් ඇහුව යමුද කියල රව්මක්. මමත් ඉතින් හා කිව්වා.. මම මුලින්ම කිව්වනේ මේ දුම්රියේ පන්ති 3ක් තියනවා කියල. මගේ නම් අදහස උනේ 3න් වෙනි පන්තියේ යමු කියන එක. අනික මේකේ පළමුවෙනි පන්තිය නැරඹුම් මැදිරියක් නෙවේ වායු සමනය කල මැදිරියක්. යකෝ.. උඩරටට මොන වායු සමනයද? නාවෙලපිටියෙන් උඩහට යද්දීම ස්වාභාවික ඒ සී තියනවා ඇති වෙන්න. ඒත් ඉතින් අර ගොයියට ඕනේ උනේම ඒකේ එන්නමනේ.. මනුස්සය මටත් එක්කම ටිකට් එකත් ගන්නම් කිව්ව නිසා අය මොකටද මමත් බැහැ කියන්නේ කියල ඔන්න එහෙනම් යමු කියල සෙට් උනා..

මෙන්න චීනා..

ඉතින් වර්ෂ 2012ක්  වූ නොවැම්බර් මස 6 වන දා අඟහරුවාදා ගමන යොදා ගත්තා.. මම ඉතින් 9.48ට ගෙලිඔයෙන් අදින දුම්රියෙන් (9.48 උනාට ඒ වෙලාවට කවදාවත් ඕක එන්නේ නැහැ. එන්නේ 10ට. දුම්රිය ප්‍රමාදය ගැන වෙනම ලිපියක් පස්සේ ලියන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා) ආව පේරාදෙණියට. ඇවිත් ඉතින් බලන් හිටිය ඒ හිපාටුව එනකල්.
මොන.. 2000හෙ දෙකක් දෙපැත්තේ තිබුනට ඒක අනිකට හපන්.. වෙලාවට පේරාදෙණියට කිට්ටු කරලවත් නැහැ. මමත් ඉතින් බන්දගත්තු බෙරේ ගහපන් කියල කියන නිසා ඉඳගෙන හිටිය. ඔන්න ඉතින් ඉඳල ඉඳල ඕකත් ආව. ඒ අස්සේ නාවෙලපිටියට යන දුම්රියකුත් එනවා.. ඔය ඔක්කොම ජල බැරි ටික කොහොම කොහොම හරි ඉවරල අපි ඉතින් ගමන පටන් ගත්තා..

මේ දුම්රියේ ගාඩ් මදිරියේත් තියනවා වේග මාපකයක්. ඉතින් සරින් සැරේට අපි ගිහින් බැලුව ඒක මොකද්ද කියන්නේ කියල. යකෝ සමහර තැන වලදී 60ට විතර යනවා..

ඔන්න යන වේගේ..

ඔන්න අපි පේරාදෙණියේ..

උලපනේදී..

ඔන්න ඉතින් නාවෙලපිටියෙන් උඩහට ගියාම අපිට නොහිතු කරදරයකට මුහුණ පාන්න සිදු උනා.. ඒ තමයි මොර සූරන්න වහින වැස්ස. මේ නිසා ෆොටෝ අල්ලන්නත් බැරි උනා..

මොන ඇල්ල ද කියල නම් දන්නේ නැහැ..

තලවකැලේ ජලාශය හරහා..

තලවකැලේ පහු කලාම මුහුණ දෙන්න උනේ අධික සීතලකට. ෆෝන් එකේ බැටරි මේකට මුහුණ දෙන්න බැරිය කියල වර්ජනයක් පටන් ගත්ත.. ඉතින් මොකෙන්ද බොලව් ෆොටෝ ගන්නේ.. මමත් වැඩේ අතාරියේ නැහැ. අන්තිම තිතටම යනකල් වැඩ ගත්ත. කොහොම කොහොම හරි නානුඔයටත් ආව.

නානුඔය ගුවන් පාලමේ සිට.

නානුඔය කියන්නේ ඉස්සර දුම්රිය මංසන්දියක්. ඒ කිව්වේ දුම්රිය මාර්ග දෙකක් එකට එකතු වෙන තැනක්. බොහොම ඉස්සර නානුඔය ඉඳන් නුවර එලිය හරහා රාගලට පුංචි කෝච්චියක්, ඒ කිව්වේ පටු ආමාන දුම්රියක් ගමන් කරලා තියනවා. ඒ දුම්රිය මාර්ගයේ නම් දැන් ලකුණක් වත් දකින්න නැහැ. ඒ උනාට එහෙම එකක් තිබ්බ කියල කියන්න තියන සාක්කියක් තවමත් නානුඔය දුම්රිය වේදිකාවේ තියනවා. මේ තියන්නේ ඒක.

ආ හා ඔය උඩුපුස්සැල්ලාවදුම්රිය මාර්ගයට යන මගීන් මේ පැත්තට යන්න...

ඉතින් ඔහොම ගිහින් 2.50ට අපි නානුඔයෙන් පිටත් වෙලා වැස්සේම ආපහු එන්න ගත්තා. මේ ඒ.සී පෙට්ටිය ගැන කියන්න ගත්තම තව දෙයක් කියන්න ඕනේ. මීට ඉස්සර මේ උඩරට මාර්ගයේ S5 කියල බලවේග දුම්රියක් ධාවනය උනා. ඒකේ තිබ්බ සැපපහසුකම් වලට නම් ලං වෙන්නවත් මේ දුම්රිය මැදිරියට බැරි බව. ඒක ගැන ඕනේ අය මෙතනින් ගිහින් බලල එන්නකෝ..
 කොහොමින් කොහොමින් හරි අපි හැටන් වලට එනකොට බැටරි නැවත පනගන්වාගන්න බැරි වෙන්නම බැහැල ගිහින්.. ඒ නිසා අය පින්තූර ගන්න නම් බැරි උනා..

හැටන්.

ඒ වගේම තමා තව දේකුත් කියන්න ඕනේ. මේ දුම්රිය අලුත් එකක් නිසා මේකේ කට්ටිය තවම නැහැ. ඒ උනාට සාමාන්යෙන් ගොඩාක් වැඩ කරන මිනිස්සු සහ හවස පන්ති වලට සහභාගී වෙලා ගෙදර යන ළමයි යන දුම්රියන් මේ විශේෂ දුම්රිය නිසා ප්‍රමාද වෙනවා. එතකොට දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුව තව දුරටත් පාඩු ලබනවා ඇරෙන්න වෙන සෙතක් නැහැ. එදා ගමන ආපහු එද්දී පේරාදෙණියේදී සිග්නල් නැතිව විනාඩි 25ක් විතර ඉන්න උනා.. ඊට පස්සේ මම නුවරින් 7.10ට නාවෙලපිටිය බලා පිටත් වෙන දුම්රියෙන් ගෙදර ආවා.. හැබැයි ඒ...
..ආයෙත් දවසක මේ ගමන යන්න හිතාගෙන.