ජීවිතේ දුක්බරම දවසක මතකයන්....

බ්ලොග් එකක් පටන් ගත්තට ඒක ලියන්න වෙලාවක් තිබුනෙමනෑ මේ ටිකේ මොකද මම අ.පො.ස. උසස්පෙළ විභාගෙට ලියන්න ඔන්න මෙන්න තියල තමා මේක පටන් ගත්තේ.
ඒත් මේක ලියන්න පටන්ගන්න වෙන්නේ නම් මගේ ජීවිතේ දුක්බරම, සංවේදී අවස්ථාවක් ගැන ලියන මේ සටහනින්..

..........................ඒ දුක්බර දවස තමයි මම ඉස්කෝලෙන් සමුගත්ත දවස.......................



         අවුරුදු 14ක් එක දිගට ගියපු, දවසින් බාගේකටත් වඩා ඉඳපු, සෙල්ලම් කරපු, අකුරු කරපු, සෙල්ලම් කරපු, රණ්ඩු කරපු, තැන එක දවසින් දාල යනවා කියන්නේ ලේසි පහසු වැඩක් නෙවේ කියන එක මට හොඳින්ම තේරුනේ එදා......
         ඇත්තටම මම 6,  7 වසර වලදී හිතන් හිටියේ ඉස්කෝලෙන් අස් වෙන එක හරියට අපායෙන් එලියට යනවා වගේ තියෙයි කියල. ඒ දවස්වල උදේ නැගිටින එක තමා පෙන්නන්නම බැරි වැඩේ..
         කොහොමින් කොහොම හරි නැගිට්ටමයි කියමුකෝ..
ඊළඟ අමාරු වැඩේ තමා වෙලාවට පාරට යන එක, විශේෂෙන් වැස්ස දවස් වලට. ගෙදර පාර ලඟම තිබ්බත් ඕකේ යන එක අපායට යනවට වඩා අමාරු වැඩක්..
      එව්වා මෙව්වා කොහොම හරි කොරල 9 වසරේදී කෝච්චියේ යන්න එන්න පටන් ගත්තා....
(ඊට කලින් කාලයක් බස් වලත් කෙටුවා)
කෝච්චියේ යන්න ගත්තට පස්සේ නම් හැමදාම වගේ ඉස්කෝලේ ගියා... වෙලාවට නැගිටින්න, කාල බීල ඔක්කොමත් කරලා හරියට උදේ 6.15 වෙද්දී පාරට බහින්න පුරුදු උනා සති 2න්..
එහෙම ඉන්නකොට මම කොච්චි වලටත් ඒ දවස් වල ආසාවක් තිබුණු නිසා එන්ජින් වල යන්න එහෙමත් ලැබුන.
      ඔහොම ඉතින් ඔන්න උසස් පෙළ කරන්නත් ආව.
මේ දවස් වල අපේ ඉස්කෝලේ තිබ්බ පලවෙනි වාරේ කැමති එකක් තෝරාගෙන කරන්න පුළුවන් ප්‍රතිපල ආවම ඕනේ නම් මාරු වෙන්න පුළුවන් කියල. ඉතින් මම ගණිතය කරා ...
       පස්සේ ප්‍රතිපල ආවම මම ජීව විද්‍යාවට මාරු උනා. මට ජීව විද්‍යාවට වඩා අමාරු උනේ රසායන විද්‍යාව අල්ලගන්න එක.. සම හරක් කියනවා ගණිතය කරන අයට භෞතික විද්‍යාව ලේසි රසායන ව්ද්‍යාව අමාරුයි, ජීව විද්‍යාව කරන අයට එකේ අනිත් පැත්ත කියල. මට නම් කියන්න තියන්නේ එහෙම එකක් නෑ කියල. මම ජීව විද්‍යාව කරාට රසායන විද්‍යාව මට අපබ්‍රංස වගේ.. කාලයක් එක ගුරුතුමියක් මට කොහොමහරි එක කියල දෙන්න හැදුව ඒ උනත් මගේ කරුමෙට හරි මොහොකට හරි ඒ ගුරුවරිය 2011 අපේ ඉස්කෝලෙන් අයින් උනා.. එතන ඉඳන් කොහොම හරි අල්ලාගෙන ආව විබාගෙට එනකන්ම..
        ඉතින් මෙහෙම ඇවිත් උසස්පෙළ විභාගෙත් ලිව්වා මේ අව්රුද්දෙ අගෝස්තු මාසේ...
අපේ ඉස්කෝලේ ක්‍රිස්තියානි ඉස්කෝලයක්..  ඉතින් අලුතෙන් ඉස්කෝලෙට එන දවසෙයි එකෙන් අස් වෙලා යන දවසෙයි විශේෂ දේව මෙහෙයක් තියනවා.. ඒකට ආගම බලපාන්නේ නෑ සහභාගී වීම අපේක්ෂා කරනවා. ඉතින් ඕකට සහභාගී වෙන්න අපේ අවස්ථාවත් උදා උනා 2012හෙ සැප්තැම්බර් 11 වෙනිදා...
ඒ තමයි මම පාසල් නිල ඇඳුම් ඇඳපු අවසාන දවස.

මේ තමයි මට පාසල් ජීවිතයේ හමු වෙච්ච හොඳම මිතුරන් දෙදෙනා.. කාංචන අතුරුපාන සහ හරිත ද සිල්වා... ඔයාල නැති පාළුව නම් මට හොඳට දැනෙනවා...!!

මේ මගේ අන්තිම භෞතික විද්‍යා පරීක්ෂණය..

මේ අපේ පුස්තකාලේ... මම ඉස්කෝලෙන් කැමතිම තැනක්.. ආය ඉතින් මේකටත් ගිහින් හමාරයි..

මේවා ඉතින් ආය කවදා කරන්නද...??

           මම ඉතින් ඉස්කෝලේ 4 වටේම ඇවිදලා මට උගන්නපු, මට හරි පාර පෙන්නපු, අවුරුදු 14ක් මට ශිල්ප ලබා දීපු ගුරු මහත්ම මහත්මීන්ගේ දෙපා වැඳලා කතා කරලා එහෙම අන්තිමේ 2.10ට නුවරින් නවෙලපිටිය බලා පිටත් වෙන දුම්රියෙන් ගෙදර ආවා.....

"Though long we've missed the sight of her,
Our hearts may not forget;
We've lost the old delight of her,
We keep her honour yet..."
"We will honour yet the school we knew,
The best school of all;
We will honour yet the rule we knew;
Till the last bell call.
For working days or holidays.
And glad or melancholy days,
They wer great days or jolly days,
AT THE BEST SCHOOL OF ALL."
-From the  college anthem by sir Henry Newbolt-

• ........මට ශිල්ප ලබා දුන්, මට සෙවනක් වූ, දෙවෙනි නිවසක් වූ, කනගාටුදායක, ප්‍රීතිජනක, බියජනක අත්දැකීම් රාශියකින් මා පොහොසත් කරා වූ මාගේ විදුබිම වූ මහනුවර ත්‍රිත්ව විදුහල් මාතාවට  මාගේ ශීර්ෂ ප්‍රණාමය පුද කර සිටිමි....

• ......... මා වැරදි මග යන විට හරි මග පෙන්වා දෙමින්, නිසි අද්යාපනයක් ලබා දෙමින්, මාගේ උත්සාහය, දෛර්යය හීන වූ විට මට නැවත නැගී සිටීමට කියාදෙමින් අවරුදු 14 පුරා මා සමග සිටි මහනුවර ත්‍රිත්ව විදුහලේ ගරු ආචාර්ය මණ්ඩලයට මාගේ ශීර්ෂ ප්‍රණාමය පුද කර සිටිමි....