මහ එලිතැන්න රක්ෂිත අඩවිය හරහා..

           

පට්ටිපොලින් නික්මුණු විගස හමු වූ එළවලු පාත්තියක්..

            පට්ටිපොළ දුම්රිය ස්ථානයෙන් නික්මුණු පොඩි මැණිකේ, තව දුරටත් සිය සුපුරුදු වේගයෙන්ම ඉහල නගින්නට වූවාය. අවට පරිසරය කාලය තුල නැවතී ඇති සෙයක් දිස් විය. මේ අප ගමන් කරන්නේ මහ එලිතැන්න රක්ෂිතය හරහාය. එබැවින් අප වනාන්තරයක් තුලින් දුම්රිය ගමනක යෙදෙන්නාක් වැනි හැගීමක් අපට දැනුනි.. 

             හදිසියෙන්ම අකිල අයියාගේ කටහඬ අවධි විය.
   “ඔන්න සමිට් ලෙවල් එක තියනවා ගන්නවා ගන්නවා....” 

සමිට් ලෙවෙල් එක පසු කරන එන්ජිම..

             අපි වහ වහාම කැමරා අතට ගෙන සූදානම් වූයේ ලොව එතෙක් මෙතෙක් පුළුල් ආමාන මාර්ගයක් ගිය ඉහලම උන්නතාංශය වන අඩි 6226ක උස සටහන් වන ස්ථානයේ සිටුවා ඇති පුවරුවේ සේයරූ සටහන් කරගැනීමටයි. මාගේ විශ්වාසනීය කැමරාවට පිං සිදුවන්නට පොඩ්ඩි එය පසු කර යනු දෙවරක්ම කැමරාවට ගත හැකි විය.. 

            පාකිස්තානයේ දැනට භාවිතා නොකරන දුම්රිය මාර්ගයක් හැරුණු විට, වැඩිම උන්නතාංශයක් කරා ගමන් ගන්නේ අප උඩරට දුම්රිය මාර්ගයයි. එම ගමනේ වැඩි හරියක්, අඩි 44ට එකක් වූ තියුණු නැග්මක පිහිටා ඇත. අනික් පසින් එවැනිම තියුණු බැස්මකි. කඳු හෙල් අතරින්, අසීරු භූ ප්‍රදේශ හරහා, ඉතා කෙටි දුර අතර සීඝ්‍ර බෑවුම් සහිත මෙම මාර්ගය, එකල “Railway to the Moon” යනුවෙන් අන්වර්ථ නම් ලබා ඇත.. 

ඉහලට නැගීම අවසන් කරන නැරඹුම් මැදිරිය..

            සමිට් ලෙවල් එක පසු කල පොඩ්ඩි, දැන් සිය ගතික තිරිංග (Dynamic brake) භාවිතා කිරීමට පටන් ගනී.. මෙතැන් පටන් බදුල්ල දක්වාම ඇය ඉදිරියට යන්නේ තිරිංග සහිතව අවදානම් ගමනකි. පැයට සැතපුම් 20ක වේගයක් තරයේම ඇය වෙත පවත්වාගැනීමට, රියදුරු මහතා සිය දක්ෂතාවය සමග එක් වූ අත්දැකීම් සමුදාය භාවිතයට ගනී. 

මෙකට් ටනල් එකට සම්බන්ධයි. මේ ආරුක්කුව ඇවිල්ලා මෙතනින් ඉහල දේවාලයකට සහ පන්සලකට යන්න තියන පාර.

            තවත් ටික දුරකින්, සුප්‍රකට අංක 18 බිංගය අප හමුවේ දිස් වේ. සමිට් ටනල් ලෙස හැඳින්වෙන මෙය, කලක් දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවට මහා කරදරයක්ව පැවති ස්ථානයකි. අධි බල ගැරට් එන්ජින් වලින් නිකුත් වූ වාෂ්ප පහර නිසා, මෙහි ඇතුලත ලයිනින් එක කැඩී, ඇතුලට මඩ පිරෙන්නට විය. අවසානයේ, 1981 වර්ෂයේ ප්‍රියාල් ද සිල්වා ඉංජිනේරු මහතා යටතේ කෙරුණු අලුත්වැඩියා කටයුතු සාර්ථක විය. 

           මෙම බිංගය සතුව තවත් විශේෂත්වයක් ඇත. ඒ, පට්ටිපොළ දෙසින් උඩරට තෙත් කලාපයේ සීතල, වැසිබර කාලගුණය අත් දකිමින් බිංගය තුලට ඇදී යන දුම්රිය, ඉන් එලියට එන විට, දීප්තිමත් හිරු බැබලෙන උඩරට වියලි කලාපයට එක් වරම ප්‍රාදුර්භූත වීමයි.. නානුඔය දෙසට වර්ෂා දිනවලදී මෙම කාලගුණ වෙනස ඉතා හොඳින් අත් විඳීමට ලැබේ.. 

අංක 18 බිංගයට ඇතුළු වන පොඩ්ඩි..

          මේ අයුරින් පට්ටිපොළ බිංගය පසු කල පොඩි මැණිකේ, දැවුණු වෘක්ෂ සහිත කලාපයක් පසු කළේය. ඒ ආසන්න කාලයකදී දැවුණු වනාන්තරයෙන් ඉතිරි වූ ගස් අප දුටුවෙමු. ඒවායේ පිටපොත්ත දැවී, ඇතුලත කඳ ඉතිරි වී තිබුණි. 

ගින්නට දැවුණු ගස්..

    “ඔය ගින්නෙන් වැටිච්ච ගස් ඔතනම සුද්ද කරලා අරං රේල් පාරේ පිච්චුන කොට වෙනුවට කොට හදලා දැම්මා..” ඒ, මගේ වදන්ය. 

          තවත් ටික දුරක් යන විට, මෙම ගමනේදී අපට හමු වන අංක 19 බිංගය හමු විය. තරමක් කෙටි බිංගයක් වූ එය පසු වී, අප මෙම මාර්ගයේ ඇති වැඩිම දුරක් තනි කෙලින් පිහිටි බිංගය වන අංක 20 බිංගය වෙත ඇතුළු වූයෙමු. මෙම බිංගය ආරම්භයේ සිට අවසානයටම තනි කෙලින් පිහිටියේය! 

මෙන්න තවත් බිංගයක්..

            එය පසුකොට, තවත් මද දුරක් ඇය ගමන් ගත්තාය. එන්ජිම, සිය ඩයිනමික් තිරිංග භාවිතයෙන් නිපදවෙන විදුලිය පුළුස්සා දමන ප්‍රතිරෝධක සිසිල් කිරීමට, සිසිලන පංකාව වේගයෙන් ක්‍රියා කරවන හඬ, අපට මැදිරි වල සිටම ඇසීමට හැකි විය.. තවත් පාලමක් පසු විය. ඒ සමගම, බිංගයක් පසු කල පොඩි මැණිකේ, ඔහිය දුම්රිය ස්ථානයට අවතීර්ණ වූවාය.. 

           ඔහිය දුම්රිය ස්ථානය වනාහි, මෙම දුම්රිය මාර්ගයේ ඇති කුඩා, එහෙත් දර්ශනීය දුම්රිය ස්ථානයකි. ශ්‍රී ලංකාවට වඩා, යුරෝපයේ ප්‍රත්‍යන්ත ප්‍රදේශයක ඇති දුම්රිය ස්ථානයක සිරිය උසුලයි. මුහුදු මට්ටමේ සිට අඩි 5877ක උසින් පිහිටි මෙම දුම්රිය ස්ථානය, කොළඹ අන්ත්‍ය දුම්රිය ස්ථානයේ සිට සැතපුම් 143ක් සහ දම්වැල් 30ක දුරින් පිහිටියේය. 

           පාෂ මාර්ග දෙකකින්, ඉපැරණි බවක් දිස් වූ පැරණි දුම්රිය ස්ථානය වට කරගත් නවීකරණය කෙරුණු ගොඩනගිල්ලකින් සමන්විත මෙම දුම්රිය ස්ථානය, එකල වඩාත් ප්‍රසිද්ධ වූයේ, හෝටන් තැන්න වෙත යා හැකි පහසු මාර්ගය ලෙසයි..

ඔහිය දුම්රිය ස්ථානය අද..

විනාඩියක කාලයක් ඔහිය දුම්රිය ස්ථානයේ නැවතී සිටි පොඩි මැණිකේ, නැවතත් බදුල්ල බලා පිටත් වීමට සූදානම් වූවාය. නලා සංඥා දුන් ඇය, හෙමිහිට තිරිංග මුදාහලෙන්, නැවත බදුල්ල දෙසට ඇදී යාමට පටන් ගත්තාය..