වර්ෂාවසාන සංචාරය.

නිවාඩුත් හම්බුනා ඔන්න සෑහෙන කාර්යබහුල සති දෙකකින් පස්සේ.. කාර්යබහුල වෙන්න හේතුව තමා නොවැම්බර් අන්තිම සති ටිකේ මට විභාග තිබුනා. ඒ අතරේ ඉස්කෝලේ වාර විභාග. ඒ ගැන කලින් පෝස්ට් එකේ ලිව්වා. ඕවා මේවා අහවර වෙනවත් එක්කම, අපේ අත්තම්මත් අපිව දාලා ගියා හදිසියේම වගේ. ඒ නොවැම්බර් 26 වෙනිදා සඳුදා.

ඒ වැඩ ඉවර කරලා, ඉතුරු වෙලා තිබ්බ පේපර් එකටත් ලියලා, හත් දවසේ දානේටත් පස්සේ තමා හරිහමන් නිවාඩුවක් හම්බුනේ. ඉතිං ඊට පස්සේ සති අන්තේ (දෙසැම්බර් 15 වෙනිදා), අපේ දුම්රිය සමූහයේ ගෙහාන්, තූර්ය, ලහිරු, ගයන්ත අයියල ඇතුළු යාළුවො ටික ගමනක් ලෑස්ති කරලා තිබ්බා. ගමනාන්තයක් නැති ගමනක් කිව්වොත් තමා හරි.

මේ ගමනේ තීරණය වෙලා තිබ්බ එකම සාධකය තමා උදේ මහනුවර ඉඳන් බදුල්ලට යන අංක 1126 මිශ්‍ර දුම්රියේ උඩහට යනවා කියන එක. යන්නේ කොහෙද, බහින්නේ කොහෙද, ඊට පස්සේ මොකද කරන්නේ කියන එක දුම්රිය කාලසටහන සහ ධාවනය වන ආකාරය මත තීරණය කරන්න අපි ලැස්ති පිට තමා ඉතිං ගියේ.

කොළඹින් පිටත් වෙන කස්ටිය ඉතිං මහා රෑ යක්කු ගස් යන ජාමේ රස් බතයකින් නුවරට ඇවිල්ල තිබ්බා. ඒ අස්සේ එන්නම් කියල හිටි එක්කෙනෙක් අන්තිම මොහොතේ අසනීප වෙලා ගමන අලවංගු කරලත් තිබ්බා. මමත් ඉතිං පාන්දර නැගිටලා ලැස්ති වෙලා උදේ 3.40 වගේ වෙද්දී ගෙලිඔයට ගිහිං ගත්තා හපුතලේ ට ටිකට් කෝකටත් කියලා. 

මෙයා තමා M7 එන්ජිම. අඩු ඉඩකඩකින් උපරිම ප්‍රයෝජනයක් අරං හදපු එන්ජිමක්. ඒත් දැන් මේ ගෙවෙන්නේ මෙයාගේ අවසාන කාලය.

දැන් ඉතිං ඉන්නවා ප්ලැට්ෆෝම් එකට වෙලා. ඒ අස්සේ එදා ඔන්න තවත් අලුත් වැඩක්. නාවලපිටියට ලේසියකට යන්නේ නැති M7 පන්තියට අයිති අංක 810 එන්ජිම ආවා මිශ්‍ර දුම්රිය අරං. මොනා නැතත් වෙලාවට ආවා හැබැයි. ගම්පොලින් පාර්සල් පනස් ගාණක් බාලා, ඔන්න ආවා නාවලපිටියට. එතනින් මම බයේ හිටියේ කලින් වගේ M5 එකක් හම්බ වෙලා ගමන සොරි.කොම් වෙයි කියල. ඒත් මගේ බලවත් සතුටට හේතු වෙන පරිදි, අපිට M6 පන්තියේ අංක 792 එන්ජිම ලැබුනා. ඔය පන්තියේ තියන සුපිරිම එන්ජිමක්. 

ඔන්න ඉඟුරුඔය පහු කරලා එනකොට ඉර පායාගෙන එනවා..

ඉඟුරු ඔය..

කලින් ගමන වගේ නෙවේ මේක ඉතිං රොකට් එක වගේ යනවා උඩහට. මෙදා සැරේ අපේ කණ්ඩායමට අලුතෙන් පවුල් පන්සල් උන දෙන්නෙකුත් ඇවිත් හිටියා. ඉතිං ඒ බවලත් උදවිය නිසා යන ගමනේ වැඩි හරියක් ගියේ ආසන වල වාඩි වෙලා තමා. හැබැයි ඉතිං ඒ කියලත් මගේ චර්යාවේ නම් වැඩි වෙනසක් තිබ්බේ නෑ. ෆුට් බෝඩ් එකේ තමා මගේ ගමන වැඩි හරියක් තිබ්බේ. කන වෙලාවට විතර ද කොහෙද ඉඳගන්න ආවේ. 

මේ යන ගමන් අපි සෙට් එක. ගානට සීට් එකට ඉන්නවා.

වටවල..

මේ තමා අපේ දුම්රිය සහ එයට බලය සපයපු M6 පන්තියේ අංක 792 එන්ජිම. මේ M6 පන්තියට ලංකාවේ බහුතරයක් දුම්රියට කැමති ප්‍රජාව හරිම ආදරෙයි. මම නම් කියන්නේ අර ගෙහාන් අයියා බ්ලොග් එකේ ලියල තිබ්බ වගේ- උඩරට කඳුකරයේ බටහිර ජර්මානු රිද්මය..

මේ ඇවිල්ලා හැටන් දුම්රිය ස්ථානයේ තියන කාලයට අනුව ඩිජිටල්කරණය වී නවීකරණය වූ පැරණි තරාඳියක්. අවම වශයෙන්  ග්‍රෑම් 500ක් කිරන්න පුළුවන්.  

මම අත්දැකීමෙන් දැකල තියන දෙයක් තමයි, උඩරට පැත්තට යන්න හොඳම කාලේ දෙසැම්බර්- ජනවාරි කියන එක. ඔය කාලෙට ඔය පැත්ත මාර ම ලස්සනයි. ටිකක් පායපු කාලයක් නිසා, ඒ ලස්සන තවත් වැඩි වෙලා වගේ මට පෙනුනා. කොහොමින් කොහොම හරි, අපි උඩහට ඇවිත් ඔන්න කොටගලටත් ආවා. කලින් මේ දුම්රියේ ගිය දෙපාරම මෙතන ෂන්ටින් සෙට් වෙලා නැතත්, මේ පාර ඉස්සරහ තිබ්බ ඔයිල් ටැංකිය (BGT- Bogie Gasoline Tank)  ගලවලා ඉවත් කරලා වෙන එකක් දාගත්තා. කොටගල ෂන්ටින් එකක් දැක්කමයි. 

කොටගලදී දුම්රියට එකතු වූ ඉන්ධන ප්‍රවාහන ටැංකිය.

එතන ඉඳන් ඒකත් බලලා, ඔන්න ආවා නානුඔයට. මෙතනින්  කෝච්චිය පිරුනා හරියට පොල් ලොරිය වගේ. මේ දුම්රියේ තිබ්බේ තෙල් ටැංකියක් (BGT), භාණ්ඩ ප්‍රවාහන ගැලක් (BCGS), තෙවන පන්තියේ තිරිංග මැදිරියක් (TV),  දෙවන පන්තියේ මැදිරියක් (SC)  සහ පළමු පන්තියේ නිරීක්ෂණ මැදිරියක් (OFV). ඔය තුනම ෆුල්. ඔය අහු අස්සේ අපිට දැනගන්න ලැබුනා අඹේවෙල ආපහු ෂන්ටින් එකක් තියනවා කියල. ඉතිං අපි තීරණය කළා අඹේවෙලින් බැහැලා, පට්ටිපොළ සමිට් ලෙවෙල් එක වෙනකල් පයින් යන්න. 

මේ ඇවිල්ලා BCGS හෙවත් භාණ්ඩ ප්‍රවාහන ගැලක රෝද කට්ටලයක්, එහෙමත් නැත්තම් රේල්වේ භාෂාවෙන් කිව්වොත් බෝගියක්. මේකේ මේ එක රෝදයක් හරහා ගහල තියන උපකරණයට කියන්නේ " Sprag" එක කියල. ඒ කියන්නේ මේකෙන් කරන්නේ, මේ රෝදය කරකවෙන්නේ නැති වෙන්න තියාගන්න එක. යාන්ත්‍රික තිරිංගයක්. ආනතියක් සහිත මාර්ගයක නවතා තැබීමේදී පාවිච්චි කරනවා. මේක දැක්කේ අඹේවෙල ෂන්ටින් එකේ දී.

කොහොමින් හරි ඔන්න 10.45 වෙනකොට අපි අඹේවෙල. ෂන්ටින් එකත් බලලා, කෝච්චියට යන්න දීලා, අපි ඒ වටේත් පොඩ්ඩක් ඇවිද්දා. අඹේවෙල කියන්නේ පාෂ මාර්ග දෙකකින් සහ ගබඩාවකින් සමන්විත පුංචි උප දුම්රිය ස්ථානයක්. කොළඹ ඉඳන් කිලෝමීටර් 219ක් දුරින් මෙතන පිහිටලා තියන්නේ. අපි යන්න ඕනේ ඔතන ඉඳන් පට්ටිපොළ ට. ඒ කියන්නේ ලංකාවේ උසම දුම්රිය ස්ථානයට. ඒක තියන්නේ කිලෝමීටර් 223ක් දුරින්. ඒ කියන්නේ ආසන්න වශයෙන් කිලෝමීටර් 5ක වගේ ගමනක් තියන්නේ. 

පා ගමන ආරම්භ කිරීමට පෙර අඹේවෙල දී..

අපි ඉතිං හෙමි හෙමිහිට යන්න පිටත් උනා. අපි ආපහු එන්න කතා උනේ පොඩි මැණිකේ ට පස්සෙන් එන අංක 1008 දරණ දුම්රියේ. ඒක පට්ටිපොළ ට එන්න තිබ්බේ පස්වරු 1.55ට. ඉතිං අපිට පැය තුනක වගේ කාලයක් තිබ්බා. මේ සෙක්ෂන් එකේ බිංගෙවල් එහෙම මුකුත්ම නැහැ. හැබැයි පරිසරය ලස්සනයි. අපිට පස්සෙන් ඇල්ල බලා යන සීග්‍රඝාමී දුම්රිය එන්න තිබ්බා. ඒ වගේම ඉස්සරහින් පොඩි මැණිකේ එන්න තිබ්බා. ඔය දෙකෙන් කෝක එයිද කියල විමසිල්ලෙන්, ඒ උනත් අනංමනං කකා සැහැල්ලුවෙන් විහිලු තහළුවෙන් අපි ගමන ගියා. 

මේවත් එහෙං මෙහෙන් නෙවේ හරියට හම්බුනා.

මාර්ගයේ අධික ආනතියත්, වංගු වල තීව්‍ර බවත් නිසා සිදු වන ගෙවීම. මේ පීල්ල හරියට කන්නාඩියක් වගේ ගෙවිල තියන්නේ හේතු කිහිපයක් නිසා. පළමුවැන්න -ඔබ සිතුවා නම් තිරිංග යෙදීම නිසා කියල, ඔබට වැරදීමක්. පළමුවැන්න තමා කලින් පෝස්ට් එකේ කියපු "වීල් ස්ලිප්" වීම. එහෙම නැත්තම් බලය දෙන රෝද එකතැන කරකැවීමට ලක් වීම. මේක අදටත් වඩා අහන්න හම්බුනේ වාෂ්ප දුම්රිය යුගයේ.
දෙවන හේතුව නම් තිරිංග යෙදීම තමා. මේ පීල්ලට එහා පැත්තේ තියන්නේ "ගාඩ් රේල්" එහෙමත් නැත්තම් සාමාන්‍යය ව්‍යවහාරයේ පරිදි "චෙක් රේල්" එකක්. මේකෙන් අරමුණු කිහිපයක් ඉෂ්ඨ වෙනවා. එකක් තමා තිරිංග යෙදීමේ දී මේකෙනුත් රෝදය අල්ලා ගැනීමක් සිදු වෙනවා. ඒ කියන්නේ රෝද හිර වීමක්. තව පීලි පැන්නොත් මේකට "වීල් ෆ්ලෑන්ජ්" එක, එහෙමත් නැත්තම් රෝදේ තියන ගැට්ට හිර වෙන නිසා දුම්රිය පෙරලෙන්නේ නැහැ. අනික තමා වංගුවකදී එන බර දරාගන්න මාර්ගයේ පීල්ලට උපකාරී වීම.  

මේ සෙක්ෂන් එකේ අතරදී අපිට හම්බවෙන එක සුවිශේෂී ස්ථානයක් තමයි අඹේවෙල හයිලන්ඩ් කිරි කර්මාන්තශාලාව. මේක රේල්පාරට අල්ලපු වැට වගේ. ඇත්තම කිව්වොත් රේල් පාරෙන් කටුකම්බි වැට පැන්නොත් කෙලින්ම ෆැක්ටරියේ. මේ කර්මාන්තශාලාව පිහිටවන්නේ 1974 අවුරුද්දේ මට මතක විදියට. ඔතන කරන්නේ එක එක තැන් වලින් එකතු කරන දියර කිරි ගෙනල්ලා, එක්රැස් කරලා, විසිර වියලන ක්‍රමයට වියලීම. 

අඹේවෙල හයිලන්ඩ් කිරි කර්මාන්ත ශාලාව.

 ඒ කියන්නේ කිරි සියුම් බිංදු විදියට විසුරුවනවා. ඔය විසිරෙන කිරි, රත් කරපු ලෝහ බැරල් එකකට වදිනවා. ඒකෙන් වෙන්නේ වතුර වාෂ්ප වෙලා පිටි වගේ කිරි එකතු වෙනවා බැරල් එකේ. ඔන්න ඕක එකතු කරලා පැකට් වල අහුරලා තමා ඔය පිටිකිරි විදියට කඩේ ට එන්නේ. මෙහෙම සරලව කිව්වට ඒක තව පියවර ගණනාවක් තියන ක්‍රියාවලියක්. ඊට අමතරව ඔතන තව නිෂ්පාදන වෙනවා. යෝගට්, ඒ වගේම, අපි හැමෝම බොහොම ආසාවෙන් බොන හයිලන්ඩ් රස කල කලකිරි එහෙමත් මෙතන නිපදවෙනවා. 

ඔතන ඉතිං ෆොටෝ ටිකක් එහෙම ගහගෙන අපි ඉස්සරහට ගියා. ඒ අතරේ ඔන්න ඇහුනා S12 හෝන් දෙකක් විතර. දැන් අපි බැලුවා කොහෙන්ද මොකද්ද එන්නේ කියල. ටිකකින් ඔන්න ඉස්සෙල්ලම අංක 1006 දරණ පොඩි මැණිකේ අපේ කන් බීරි කරගෙන හෝන් එකක් ගහගෙන පහලට ගියා. 

මේ ඇවිල්ලා පහලට යන පොඩි මැණිකේ අපිව පහු කරගෙන යන ගමන්..

ගිහිං අඹේවෙල ස්ටේෂන් එකේ ගහපු හෝන් එකත් ඇහුනා. දැන් මේ කියන තැන ට කිලෝමීටර් 2ක් වගේ දුරයි. ඒත් හෝන් එක ඇහුනා. අපි ඉතිං ඕනේ එකක් කියල දැන් ඉස්සරහට යනවා. ඔන්න ටිකකින් පහලින් තවත් හෝන් එකක් ඇහුනා. මේ වෙද්දී අපි පට්ටිපොළ අවුට් හෝම් සංඥාවට ඇවිල්ල. ඒත් ඒක තාම ඔන්. ටිකකින් ඔන්න සංඥාව ඕෆ් උනා. අපි ටක් ගාලා පාරේ අයිනට උනා. මහනුවර සිට ඇල්ල බලා යන දුම්රියත් එතැනදී අපිට පාස් උනා. දැන් ඉතිං ආය දුම්රියක හැපීම ගැන බයක් නැහැ. 

ඇල්ල සීග්‍රඝාමී දුම්රිය.

අපි පට්ටිපොළ ට ආවා 12.15 වගේ වෙද්දී. මමයි ගෙහාන් අයියයි ලැස්ති උනා සමිට් ලෙවල් එකට ගිහිං එන්න. ඒත් ඉතිං ගයන්ත අයියයි තූර්ය අයියයි කිව්වා “අපි මෙහෙම ඉන්නං. ඔහෙලා ගිහිං වරෙල්ලා” කියල. ඉතිං ඒ දෙන්නට එතන බලා කියාගෙන ඉන්න කියල, අපි ඉතුරු ටික දෙනා එක්ස්ප්‍රස් එකේ ඇද්දා සමිට් ලෙවල් එකට. ඒ කියන්නේ ලංකාවේ විතරක් නෙවේ, ලෝකෙම පුළුල් ආමාන දුම්රිය මාර්ගයක් යන ඉහලම උන්නතාංශය තියන තැන. 

පට්ටිපොළ දුම්රිය ස්ථානයෙන් සැතපුම් කාලකට ඉහලදී හමු වන මෙම ස්ථිර මාර්ග සංඥාව පවසන්නේ මාර්ගයේ පවතින ආනතිය. ඒ කියන්නේ, 66 කිව්වොත් ඒ පැත්තට යනකොට දුම්රිය මාර්ගය අඩි 66ක දී අඩියක බැස්මක් තියනවා. එහෙමත් නැත්තම් පට්ටිපොළ සිට එන විට අඩි 66ක දී අඩියක් එසවෙනවා. L යන්නෙන් Level හෙවත් තැනිතලා බව ඇඟවෙනවා. ආනතිය වෙනස් වෙන ස්ථාන වල තමා මේක පිහිටවල තියන්නේ.

සමිට් ලෙවල් හෙවත් ලෝකයටම ක්‍රියාකාරී පුළුල් ආමාන මාර්ගයක් යන උසම ස්ථානය. මේ ගැන පෝස්ට් කිහිපයකම කතා කල නිසා වැඩි විස්තරයක් සඳහන් කරන්නේ නෑ.

එතැනට ගියාම දකින්න තිබ්බ දර්ශනයට නම් හදවත නතර උනා කිව්වොත් හරි. කලින් පාරවල් වල එනකොට තිබුණු වන ආවරණය නැත්තටම නැති වෙලා එතන ගස් කපලා දාලා. එතනට එන්න තිබ්බ ආසාව සම්පූර්ණයෙන්ම නැති උනයි කියල දැනුනේ මට විතරක් නොවෙන වග, ගෙහාන් අයියගේ වචන වලිනුත් තේරුනා.

මේ ඉතා පැරණි මාර්ග සංඥාවක්. මේකේ භාෂා භාවිතය ගැන පොඩ්ඩක් අවධානයෙන් බලන්නකෝ.

ඔතන ඉඳන් ෆොටෝ එකක් ගත්තට පස්සේ, අපිට අංක 18 බිංගය බලන්න යන්න වෙලාව තිබ්බත්, බඩගින්න බලවත් උන නිසයි, බවලත් අය දෙන්නෙක් හිටි නිසයි, අර දෙන්නා ස්ටේෂන් එකේ දාලා ආපු නිසයි, අපි තීරණය කළා ගමන මෙතනින් නවත්තල ආපහු හැරෙන්න. ගියාට වඩා ඉක්මනින් කොහොම හරි ස්ටේෂන් එකට ආපහු ආවා. 

පට්ටිපොළ දුම්රිය ස්ථානයේ ඇති විස්තර පුවරුව.

පට්ටිපොළ වර්තමාන කාල සටහන.

ඒ ඇවිත් ඔන්න අපි කඩේකට ගියා කන්න. එතනින් ෆ්‍රයිඩ් රයිස් එකක් හම්බුනා ආය ඒක නම් තරු පහයි. මම ඉතිං කොහොමත් ටාර් පටාර් ගාලා කනවා නේ. කාලා ඉවරලා අනික් අය එනකල් මම පට්ටිපොළ වටේ ඇවිදලා බැලුවා. පට්ටිපොළ ගැන මම කලින් ලියල තියනවා. එතකොට ඔතන තිබ්බ දුම්රිය ත්‍රිකෝණය ගැන කියල තියනවා. 

පට්ටිපොළ ත්‍රිකෝණයට ඔහිය දෙසින් පිවිසීම. මේ පොයින්ට් සිස්ටම් එකට කියන්නේ "ගුණ්ඩු පයින්ටු" කියල. දුම්රිය ස්ථානාධිපතිවරයාගේ අධීක්ෂණය යටතේ තමා මේක මාරු කරන්න පුලුවන්. අනික් වෙලාවට ඉබි යතුරු දාලා ප්‍රධාන මාර්ගයට යොමු කරලයි තියන්නේ.

ඕක හැදුවේ ඒ දවස් වල පට්ටිපොළ දක්වා පසුපසින් තල්ලු කරන්න යොදන එන්ජිම, ඒ කිව්වේ බෑන්කින් එන්ජිම, එහෙමත් නැත්තම් ඉස්සරහින් යොදන සහායක හෙවත් පයිලට් එන්ජිම ආපහු හරවගන්න. ඕකට දෙපැත්තකින් ඇතුල් වෙන්න තිබ්බත්, දැන් තියන්නේ එක පාදයක් විතරයි. ඕක බල බල ඉන්න අතරේ, පහලට යන පොඩි මැණිකේ ගියා. 

මේ තියන්නේ මේ පැත්තේ පාවිච්චි වෙන මේ"ගුණ්ඩු පොයින්ටුවක්" මගින් ක්‍රියාත්මක වෙන හැරවුමක සම්පූර්ණ සේයාරුවක්. මේකේ නම්බර් එක තමා ස්ටේෂන් එකේ තියන සටහනේ තියන පොයින්ට් නම්බර් එක. ඕකටම තමා යතුරු නිකුත් කරන්නෙත්. එහා පීල්ල බැලුවොත් පෙනෙයි ලොක් එකක් දාලා තියනවා G කලම්පයක් වගේ.

ඔය අතරේ කට්ටිය කාලා බීලා ඉවරල කඩෙන් එලියට ආවා. ඒ කරලා ඉතිං ගිහිං ස්ටේෂන් එකට වෙලා කයියක් දාන් හිටියා. නාගන්න උණු වතුර උණු කරන හැටි ගැන එහෙම රසවත් කතා ගොඩක් එතන උනා ඉතිං. ඔය අතරේ අපේ ඉස්කෝලේ සෙට් එකකුත් කොහේදෝ ගිහිං ඇවිත් ඔතනට සෙට් උනා.

නියමිත වෙලාවට විනාඩි 10ක් විතර පරක්කු වෙලා, ඔන්න 1008 දුම්රිය ආවා පට්ටිපොළ ට. ඒක ඇද්දේත් හොඳ එන්ජිමක් වෙන M6 පන්තියේ 783 එන්ජිම. වේගෙන් නමුත් සුපුරුදු ලතාවට දුම්රිය පහලට ධාවනය උනා. අපි ආවේ දෙවෙනි පන්තියේ මැදිරියක. මම ගිහින් මැදිරියේ ඉස්සරහම පා පුවරුව අල්ලගත්තා. එතන හිටිය ඇමරිකන් ජාතික යුවලක් එක්ක කෙටි කතා බහකටත් සෙට් උනා මමයි තූර්ය අයියයි. 

1008 දුම්රියේ අනික් අයට ටිකක් නිදහසේ මහන්සි අරින්න ඇරලා මම ආවා පා පුවරුවකට.

කිසි විශේෂ සිදුවීමක් නැතුව ඉතිං 1008 පහලට ආවා. මට මතක් උනා 2012 ගිය බදුලු ගමනයි 2013 ගිය හපුතලේ ගමනයි පොඩි මැණිකේ එක්ක. 1008 දුවන්නෙත් ඒ වගේම සෙට් එකක් එක්ක තමා. ඇත්තම කිවොත් 1008 රීප්ලේස් උනෙත් පොඩි මැණිකේ දැන් දුවන සෙට් එකෙන්. ඉතිං ඒ මතක සටහනුත් එක්ක, හැටන් එද්දී, මට ආසනයක් හම්බුනා. එතන ඉඳන් ටික දුරක් එනකොට කැමරාවේ බැටරි බැස්සා. ඒ නම් සීතලට මම හිතන්නේ. මොකද ෆෝන් එකේ බැටරි එකත් බැහැල තිබ්බ නිසා. 

නානුඔය දුම්රිය ස්ථානයට ලඟා වන 1008 දුම්රිය. මට නම් පොඩි මැණිකේ ආවා වගේමයි.

තේ වතු කලාපය පසු කරන 1008 දුම්රිය. මේ කාලේ නම් නියම උඩරට ගතිය තියනවා මේ පළාතේ.

මීදුමෙන් වැසෙන වටගොඩ දුම්රිය ස්ථානයේ නවතා ඇති 1008 දුම්රිය.

නියමිත වෙලාවට ම රොසැල්ල දුම්රිය ස්ථානයට ලඟා වීම.

කැමරාව චාජ් කරගන්න ක්‍රමයක් නැති නිසාත්, විශේෂෙන් ෆොටෝ ගන්න දෙයක් නැති නිසාත්, සීට් එකට වෙලා කට්ටිය එක්ක කයියක් දාන් ආවා. රයිට් ටයිම් ම වගේ පහලට ආපු කෝච්චියට පළමුවෙනි ප්‍රමාදය අහු උනේ නාවලපිටියත් පහු වෙලා උලපනේ දී. ඉහලට එන අංක 1023 ටිකිරි මැණිකේ එනකල් විනාඩි 20ක් විතර එතන බලං හිටියා.

කොහොමින් කොහොම හරි, පොද වැස්සකටත් මැදි වෙලා, 7ට 10ක් තියලා ඔන්න 1008 පේරාදෙණිය හංදියට ආවා. එතනින් කට්ටියට සමු දීලා, මම හිටියා අංක 1185 නාවලපිටිය දුම්රිය එනකල්. ඒක ටිකක් ප්‍රමාදයි කියපු නිසා, පැණිදෙනිය පැත්තට පොඩ්ඩක් ගිහිං ආසාවට ලේයර් කේක් දෙකක් කෑවා. ඒකත් කාලා කොළඹ ඉඳන් එන 1035 සෙංකඩගල මැණිකේ දුම්රියත් ආවට පස්සේ අපි එතනින් පිටත් උනා. 

අපි පහලට එන ටිකට මේ යකා ඇල්ල ටත් ගිහිං ආපහු ත් යනවා.

සංචාරය සාර්ථකව නිම කරලා, රෑ 8.30 වෙනකොට මම ගෙදර. මුළු ගමනේම කිලෝමීටර් 12ක් වගේ ඇවිදලා තිබ්බා කෝච්චියේ ෆුට් බෝඩ් ආපු ටික නැතුව. අතරමග දී වෙච්ච කතා බහයි, අත්දැකීමුයි, ගත්ත ෆොටෝ ටිකයි එක්ක මේකත් අමතක නොවෙන වටිනා ගමනක්. ඒක කරගන්න උදව් කරපු වගේ ම, මට මේකට එන්න කියපු හැමෝමත් මේ වෙලාවේ මතක් කරන්න ඕනේ.

අර කියමනක් තියනවා නේ- යන හැම ගමන ම සංචාරයක් වෙන්නේ නෑ, සංචාරයක් වෙන්න නම් තමන් ප්‍රිය කරන අය එක්ක යන්න ඕනේ කියල. මෙතෙක් කාලෙකට මම ගියපු දුම්රිය ගමන් නම් කෙලින්ම සංචාර ගමන් විදියට ගන්න පුළුවන්. මොකද ඒ අතින් හොඳ යාළුවො ටිකක් ඉන්න නිසා. මේ ගමනට ආපු අය වගේ ම, හැමදාම ගමන් යන අශාන් එහෙමත් එහෙමයි.

මේ අවුරුද්දට ආය ගමන්/ සංචාර යන්න වෙන්නේ නැහැ. කොළඹ ගියා තව වැඩ ටිකකට, ඒක ඉතිං සංචාරයක්ම නෙවේ. තාම සිංගල් හෙඩඩ් දුවන එකේ, එන අවුරුද්දත් මේ වගේ ටුවර් ටිකක් වැඩි වැඩියෙන් යන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. හැබැයි ඉතිං කැම්පස් එකේ එක්සෑම් එක්ක මොනවයින් මොනවා වෙයිද දන්නේ නෑ.  

වීල් ස්ලිප් සමග රේල් හයික්..

            සාමාන්‍යයෙන් නම් පෝස්ට් එකක් තියා මේ පැත්තේ එවෙන්නේ වත් නැති කාලයක්. සාමාන්‍යයෙන් නොවෙන වැඩ ඉතිං අපිට කොච්චර වෙනවද.. වෙන්නෙම ඒවාද කියලත් හිතෙනවා වෙලාවකට.

          කොහොමින් කොහොම හරි, මේ පහු වෙච්ච මාස දෙක හමාරක තුනක වගේ කාලේ ගත්තොත් එක දිගට කාර්යබහුල වෙච්ච කාලයක්. ගෙදර වැඩයි, ඉස්කෝලේ වැඩයි, කැම්පස් වැඩයි, අරවයි මේවයි ඔක්කොමත් එක්ක, එපා වෙලා හිටියේ. ඒ අස්සේ මේ ටිකේ හවස් වෙද්දී වැහැපු වැස්ස එක්ක අසනීප වෙලා එහෙමත් හිටි නිසා, ඇත්තෙන්ම පොඩි වෙනසක් ඕනේ වෙලා හිටියා. 

මේ හරියෙන් යනකොට අර ෆොටෝ වල තියන එංගලන්තේ නැත්තම් ඕස්ට්‍රේලියාවේ රේල් පාරක් වගේ දැනුනා.. 

          ඔය අහු අස්සේ, පරණ යාලුවෙක් කතා කරලා ඇහුවා සෙනසුරාදා යමු ද මේල් එකේ අඹේවෙල කියල. කාලගුණ වාර්ථා බැලුවම යන්න තියා හිතන්න වත් බැරි ගමනක් තමා ඒ.. ඉතිං අන්තිම මොහොත වෙනකල් ඇද ඇද ඉඳලා, ඔන්න සිකුරාදා උදේ මමත් කිව්වා හරි එහෙනම් නුවරින් පාන්දර බදුලු යන අංක 126 දුම්රියේ උඩහට ගිහිං එමු කියල.

          සිකුරාදා උදේ ඉඳන් මම වෙන ඉස්කෝලෙක වැඩක්. ආපහු අපේ ඉස්කෝලෙට ඇවිදන් ඇවිත්, පේපර් ටිකකුත් අරං, තව වැඩ ටිකකුත් කරගෙන තමා ගෙදර ආවෙ. මරල වගේ. ඇවිත් කාලා බීලා උදේට අරං යන ඒවත් හදලා නිදාගත්තා.

          පහුවදා පාන්දර ඉතිං දෙකයි පණහට නැගිට්ටා. මූණ එහෙමත් හෝදගෙන ලෑස්ති වෙලා ඔන්න ගියා ගෙලිඔයට. ටිකට් එහෙමත් අරගෙන, හිටිය 3.50 කෝච්චිය එනකල්. අනේ ඒක ආවේ 4.15ට තමා.. හෙමින් හෙමින් ආවා.

          මගෙත් එක්ක යන්න හිටි අර මිත්‍රයා, අශාන් හිටිය ෆුට් බෝඩ් එකකට වෙලා. ඉතිං ඔන්න නාවලපිටියටත් ගියා. එතැනදී, අපි බැලුවා ඔකේ නැරඹුම් මැදිරියට නගින්න. ටිකට් එක රුපියල්ම 1200.. බල්ලා නයා කාපිය කිව්වා ලු. අපිට පොඩි දුරක් යන්න තියන්නේ. ඒ නිසා ඒක ඕනේ නෑ කියල, ආපහු තර්ඩ් ක්ලාස්ම අරගෙන, ආවා කෝච්චියට.

          මෙන්න එතකොට එතන තව මගඩියක්.. වෙනදට මේකට දෙන M6 එක අද නෑ.. ඒ වෙනුවට තියන්නේ අපි එක්ක නුවර ඉඳන් ආපු M5c- 767මයි. එතන ඉඳන් ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක් කතා වෙනවා මේක නම් අදින්නේ නෑ අරකයි මේකයි කියල. මමත් ඉතිං අවුරුදු ගානක් කෝච්චියේ යන එකා හැටියට ඕකේ ඇදීමේ බලය ගැන දැනන් හිටියා. අශ්වබල 1800ක් තිබ්බට, මූ ඇවිල්ලා වයසට නිසි බර නැති මන්දපෝෂණය හැදිච්ච එකා. ඉතිං අදින්න අදින්න ලිස්සනවා කන්ද උඩහට. 

ලිස්සපු එකත් හොඳයි එක අතකට. මොකද ඕනේ විදියට ෆොටෝ අල්ලගන්න හම්බුනා..

          කොහොමින් කොහොම හරි, ඔන්න ගමන පිටත් උනයි කියමුකෝ. වැඩි කරදරයක් නැතුව හෙමින් හෙමින් ඉඟුරුඔයට ආවා. එතැනදී තමා ගමනේ මුල්ම වැදගත් සිද්දිය උනේ. මම මේ ගමනට අරං ගියේ කැමරා එකයි ෆෝන් එකයි. මොකද මම වැඩියමත් මේක ආවේ ෆොටෝ ගන්නවටත් වඩා නිදහසේ ඇවිදින්න. ඒත් මගේ මිත්‍රයා නම් නාවලපිටියේ ඉඳන් ජායාරූපකරණය පටන් අරං තිබ්බා. ඉඟුරුඔයෙන් පිටත් වෙද්දීත් කළුවරයි. ඉතිං නියාමකවරු (Guards) තමන්ගේ විදුලි පන්දම තමා පාවිච්චි කලේ සංඥා දෙන්න. දැන් ඔන්න පළවෙනි සංඥාව (First right)ලබා දීලා දුම්රිය හෙමීට ඉස්සරහට ඇදෙන්න පටන්ගත්තා විතරයි, එක පාරට නැවතුනා. මම හිතුවා හරි, වීල් ස්ලිප් තමයි කියල. ටික වෙලාවක් ගිහිං ඔන්න ආපහු ඇද්දා.

ටික වෙලාවකින් උපනියාමකවරයා ඇවිත් අපිට කියනවා, ෆ්ලෑෂ් නැතුව ෆොටෝ ගන්න කියල. මම බැලුව මේ මොකද්ද මේ කතාව කියල. බලද්දී අශාන් කෝච්චිය අදිනකොට ෆොටෝ එකක් අරං. මනුස්සයාගේ කැමරා එකේ ෆ්ලෑෂ් ඕෆ් කරත් ෆෝකසින් ලයිට් එක පත්තු වෙනවා. ඒක රතු පාටයි. ඉතිං ඒකට රියදුරු සහායක (Driver – Assistant/ Diesel Assistant) හිතල තියන්නේ නියාමකවරයා රතු සංඥාව දෙනවයි කියල! කොහොමින් හරි කැමරා ෆ්ලෑෂ් එකකින් කෝච්චියක් නවත්තන්න පුළුවන් කියල එදා ඉගෙනගත්තා..! 

ඉඟුරු ඔය- ගල්බොඩ අතර..

ඉර පායාගෙන එනවා..

ඔතන ඉඳන්, ගමන බොහොම හෙමින් තමා සිදු උනේ. ඇයි කියනවා නම්, අර කලින් කියපු ඇදීමේ බලය තිබ්බට ඕනේ ගානට බර නැති කම නිසා. මේ ගැන තව පැහැදිලි කරොත්, මූලික විද්‍යාව කරපු කෙනෙක් දන්නවා, දුම්රියක් වගේ වාහනයකට ඝර්ෂණය ඉතාමත් වැදගත් බව. යකඩ රේල් පීල්ලයි යකඩ රෝදෙයි අතර ඝර්ෂණ සංගුණකය (Coefficient of friction) තියන්නේ 0.2- 0.3 වගේ අගයක. ඉතිං ඝර්ෂණය තියාගන්න නම් එන්ජිම බර වෙන්න ඕනේ. හැබැයි මේ එම් 5 ක්ලාස් එකේ බර ටොන් 76ක් වගේ වෙන්නේ. ඔය ගාන ඇක්සල් 4ට බෙදෙද්දී එක ඇක්සල් එකකට ටොන් 20ක් වත් නෑ. තෙත පීල්ලේ තවත් පහල බැහැපු ඝර්ෂණයත් එක්ක, ඔය එන්ජිම හරියට රෝද වල ග්‍රීස් ගාලා වගේ ලිස්සන්න ගන්නවා. 

ඔය තියන්නේ රෝද සෙට් එක. මේකට බෝගිය කියල තමා රේල්වේ භාෂාවෙන් කියන්නේ.. ඔය පෙට්ටියක් වගේ තියන්නේ වැලි තියන එක (Sand box). මේ ගල්බොඩ දී..

ලිස්ස ලිස්ස හෙමින් හෙමින්, අපි ගල්බොඩට ආවා. නුවරට යන 1520 දුම්රිය එතැනදී මාරු උනා. අපි එනකල් ඒකෙ බලං හිටිය මිනිස්සුන්ට යක්කු කී දෙනෙක් වැහිලා හිටියද දන්නේ නෑ. ඔතනින් එහාට තමා ලිස්සීමේ හොඳම හරිය තිබ්බේ. සමහර වෙලාවට ඉස්සරහට ගියේ ම නෑ! අදිනවා, එහෙමම ලිස්සල නතර වෙනවා. රෝද වලින් ගින්දර විසික් වෙනවා. වැලි ටිකක් වත් දාන්න බැලුවත්, ඒ හරියේ බිම තනිකර මඩ.. 

ඉර නම් යනවා. අපි ලිස්ස ලිස්සා එක තැන බඩගානවා..

අපි ඉතිං ගෙනාපුවා කකා, තව ඒ මදිවට වඩේ වගයකුත් කකා, එන්ජිම අදින්න දෙන ගේම බලාගෙන හිටියා. කීප වතාවක්ම රියදුරු සහායක එන්ජිමෙන් බැහැලා අතින් වැලි අරං පීල්ලට දැම්මා. 

අදිනවා- ලිස්සනවා- නවතිනවා. ආපහු අදිනවා- ලිස්සනවා- නවතිනවා...

වටවලට එනකොට කොහොම හරි කෝච්චිය පැය එක හමාරකට වඩා පරක්කුයි. එතනින් එහාට නම් පීලි ටිකක් වේලිලා තිබ්බ නිසා ආවට වඩා සෑහෙන හොඳට යාගන්න පුළුවන් උනා. රොසැල්ලේ බලං හිටියා තවත් එක්කෙනෙක් අපි එනකල්. ඒකටත් මාරු වෙලා, ඔන්න ටික ටික හැටන් වලටම ගියා. 

හම්බුන පල්ලමේ හිටු කියල අදිනවා වේගේ ගන්න. ඩීසල් මෝටර් එකේ සද්දෙයි එන්ජිමේ හැඩයයි නැත්තම්, කෙලින්ම ගල් අඟුරු කෝච්චිය වගේ තමා මේකේ දුම.
මේකට හේතුව ඇවිල්ල "ටර්බෝ ලැග්" කියල සංසිද්ධියක්. ඒ කිව්වේ එන්ජිමේ ටර්බෝ චාජර් එක අවශ්‍ය වේගෙන් ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ නැති උනාම, ඩීසල් පිච්චෙන්න ඔක්සිජන් නැතුව යනවා. ඉතිං නොදැවුණු ඉන්ධන මෙහෙම පිට වෙනවා.

හැටන් වලදී අපි ගියා එන්ජිම පැත්තට. සහායක එක්ක කතා කරලා බැලුවම, ඒ හිපාටු එන්ජිමේ වැලි පෙට්ටි පිරෙන්න වැලි තිබ්බත්, ඒවා පීල්ලට වැටෙන යාන්ත්‍රනය ක්‍රියාවිරහිතයි!

තව ස්ටේෂන් 4ක් යන්නත් තියනවා අරමුණු කරන් හිටි තැනට. වෙලාවත් ගත වෙනවා. ඒ නිසා අකමැත්තෙන් උනත්, පයින් යන්න හිටි සෙක්ෂන් දෙක, එකකට සීමා කරන්න සිද්ධ උනා. කොහොම හරි, ඉතාමත් හෙමින් හෙමින් අපි ග්‍රේට් වෙස්ටර්න් වලට ලඟා උනා. අශාන් දෙතුන් තැනකදීම කිව්වා වගේ ම මටත් හිතිච්ච කතාවක් තමයි “නානුඔයට ගිය පළවෙනි කෝච්චියත් මීට වඩා හයියෙන් යන්න ඇති” කියන එක. 

ඔන්න ආවා තලවකැලේට..

කොහොමින් කොහොම හරි, 10ට කාලක් තියලා යාගන්න ඕනේ තැනට ආවා. ඒ කිව්වේ, ග්‍රේට් වෙස්ටර්න්.. මෙතැනදී අපිට පහලට යන උඩරට මැණිකේ හම්බුනා. එයාට යන්න ඇරලා, අපි ඉතිං හෙමින් හෙමින් පහලට ආවා පාර දිගේ කයියක් දාගෙන. 

ඔන්න අපි තුමාලා දෙන්නා..

උඩරට මැණිකේ පසු කර යෑම..

මේ සෙක්ෂන් එක කිලෝමීටර් පහයි මීටර් දෙසීයක් වගේ දුරයි. වැඩිය මනුස්ස ජනාවාස නැහැ. තේ වතු ටිකක් තමා තියන්නේ වටේට බලන්න. මුල් ටික පහු වෙනකල් ග්‍රේට් වෙස්ටර්න් කන්ද පේනවා. එච්චර තමා. එත් ඉතිං පරිසරය හරි සුන්දරයි නිස්කලංකයි. මේ සෙක්ෂන් එක යන්න තෝරගත්තෙත් ඔය ටික නිසයි හෙමීට අපේ පාඩුවේ යාගන්න පුළුවන් නිසයි. 

මහා බටහිර ( Great Western)

කතාවක් දාගෙන, අරං ගිය බිස්කට් අනංමනං කකා හෙමින් හෙමින් ගියා. අතරමගදී ඇල්ලට යන ඉන්ටසිටියත් හම්බුනා. ඒකත් ෆොටෝ අරගෙන, තව මගදී හම්බුන පාලමකුත් බලාගෙන, තේ වත්තක් අස්සෙත් රිංගලා තේ වත්තත් බලාගෙන ආවා. 

ග්‍රේට් වෙස්ටර්න් කන්ද පාමුලින් යන දුම්රිය මාර්ගය..

බලන්න කොහොමද බෑවුම.. නිකම් රෝලර් කෝස්ටර් ට්‍රැක් එකක් වගේ නේ. කෙලින්ම අඩි 44ට අඩියක් බහිනවා පාර. 

පැට්‍රෝල් යන ගමන්.. මේක දෛනික රාජකාරියක්..

කොහොමහරි අපි 11.40 වෙද්දී වටගොඩ. කොහේටවත් නැති වෙලාවක්. ඊළඟ සෙක්ෂන් එක කිලෝමීටර් 7ක් තියනවා. ඒක යන්න වෙලාව මදි. ගියොත් දුවන්න වෙනවා. ගෙදර යන්න හිටි පොඩි මැණිකේ කෝච්චිය එන්න තියන්නේ 12.30ට. විනාඩි පනහෙන් නම් දුවන්න බෑ. ඉතිං ඒ නිසා ගමන මෙතනින් ඉවර කරන්න තීරණය කළා. 

වටගොඩ දුම්රිය ස්ථානය..

හැබැයි ඒ පැය යනකල් බල බල ඉන්න දෙයක් එතන තිබ්බා. ඒ තමා 1950 වර්ෂයේ එංගලන්තයේ රේපියර් සමාගමේ නිෂ්පාදනය කරපු ටොන් 30 වාෂ්ප දොඹකරය (Steam crane). මොකක් හරි වැඩකට උඩහට ගිය ගමන් තාම ඔතන. 

වාෂ්ප දොඹකරය

මේක කීප වතාවක් දැකල තිබ්බත්, හෙමීට නිවිහැනහිල්ලේ බලාගන්න චාන්ස් එකක් ආවේ අද. ඇතුලට නගින්න ගියේ නම් නෑ. එත් එළියෙන් බලල, මේකේ ක්‍රියාකාරීත්වය ගැන තිබ්බ ගැටළු ටිකකට උත්තර නම් හොයාගත්තා.

පළවෙනි එක තමා මේක අපිට තියන අනික් ටොන් 30 දොඹකරය, ඒ කියන්නේ “ශෙල්ඩන්” එක වගේ නෙවෙයි, මේකේ බොයිලර් එක රත් කරන ඉන්ධනය වෙන්නේ ගල් අඟුරු කියන එක. හැබැයි දැන් නම් පාවිච්චි වෙන්නේ පරණ සිල්පර කොට. ඒවා තිබ්බා BLS  වැගන් එකක් පුරවලා. තව දැන් මේකට වතුර සප්ලයි එක හැටියට පාවිච්චි වෙන්නේ B1 පන්තියේ වාෂ්ප එන්ජිමක ටෙන්ඩර් එකක්. එන්ජින් අංකය නම් මොකද්ද දන්නේ නෑ.

එතනිනුත් එහාට ගියාම, මේකේ තියනවා වාෂ්පයෙන්ම වැඩ කරන වතුර පොම්පයක්, බොයිලර් එකට වතුර පුරවන්න. ඒක පාවිච්චි කරන ලද වාෂ්පයෙන් (Exhaust steam) උනත් වැඩ කරවන්න පුළුවන් කියල තමා මට නම් තේරුනේ. මේකේ ක්‍රියාකාරීත්වයට විදුලිය පොඩ්ඩක් වත් අවශ්‍ය වෙන්නේ නැහැ. පොඩි හරි උවමනාවක් තියනවා නම් ඒ, විදුලි ආලෝකය සඳහා පමණක්මයි. 

වාෂ්ප දොඹකරයේ යාන්ත්‍රික කොටස්. ඔය නිල් පාටින් තියන්නේ වතුර පොම්පය. රතු පාට රවුම තමා දොඹකරය ක්‍රියා කරවන පිස්ටන් එක හයි වෙලා තියන තැන.

ඕකත් බැලුවට පස්සේ, අපි ගියා ස්ටේෂන් එක වටේ පොඩ්ඩක් ඇවිදින්න. වටගොඩ ස්ටේෂන් එක පරණ ස්ටේෂන් එකක්. කොච්චර පරණ ද කියනවා නම්, පැරණි උළු වහලේ සහ ඒ උඩ තිබ්බ දුං කවුළු පවා එහෙමමයි. තව වාෂ්ප එන්ජින් වලට වතුර ගන්න හදපු ටැංකිය එහෙමත් තියනවා. පාෂ මාර්ග 3ක අංගනයක් සහ පැටවුම් වේදිකාවක් සමග ගබඩාවක් දකින්න පුළුවන්. මේවා ඔක්කොම තාම හොඳ භාවිතා කල හැකි තත්වයේ තියනවා.

ඔය ස්ටේෂන් එකට පිටිපස්සේ තියනවා පොඩි කඩයක්. 2012 ඉස්කෝලේ යාළුවො දෙන්නෙක් එක්ක එස් 12 එකකින්ම නානුඔයේ ගිහිල්ලත් ඔය කඩෙන්ම කෑවා. ඒ ගමන ගැන සටහනක් මේකේ දැම්මා. ඔය කඩෙන් අදත් කාලා, ප්ලැට්ෆෝම් එකට වෙලා හිටියා පොඩි මැණිකේ එනකල්. ඒ අතරේ, අශාන් එලියට ගත්තා හයික් වල ජාතික ආහාරය- වේෆර්ස්.. 

වේපස්.. ජාතික හයික් ආහාරය..

ඕකත් කාලා, ආපහු ඉතිං පොඩි මැණිකේ එන්න සෙට් උනා. ඒ ගමන නම් එක්ස්ප්‍රස් එකක් වගේ තමා ආවේ පොඩි මැණිකේ. එච්චර වේගෙන් ඔය ඉන්ක්ලයින් එකේ පහලට කවදාවත් ආවේ නෑ මම හිතන්නේ. කොහොමහරි වටගොඩට විනාඩි 45ක් පරක්කු වෙලා තිබ්බ පොඩි මැණිකේ, නාවලපිටියට හරි වෙලාවටම ආවා. 

සෙන්ට් ක්ලෙයාර් දිය ඇල්ල.

නාවලපිටියෙන් ඇදල ටික දුරක් එනකොට ඔන්න තව කතාවක්. අපි හිටිය කෝච් එකේ ඉස්සරහ රෝද කට්ටලයේ ඉදිරි ඇක්සලය සුළු බ්‍රේක් බයින්ඩ් වීමකට - ඒ කිව්වේ බ්‍රේක් කැලිපරය රෝදෙට හිර වීමට - ලක් වෙලා උලපනේ- ගම්පොල අතර දුම් දාන්න පටන් ගත්තා. ගම්පොලදී ආපු පාර්සල් කේස් එකක් නිසා ඕක කියන්න බැරි උනා.

වැලිගල්ලට එනකොට, කැලිපර් එක හොඳටම රත් වෙලා දුම් දාන්න පටන්ගත්තා පේන්නම. ඔය අත්දැකීම කලින් ලැබිල තිබ්බ නිසා, ගෙලිඔයේ නවත්තපු ගමන්ම මම අදාළ අයව දැනුවත් කළා. මට තව වැඩකුත් තිබ්බ නිසා මම නුවරටම ගියා. ඒ යන ටිකට නම් ප්‍රශ්නයක් උනේ නැහැ. ආපු වැඩෙත් ඉවර කරගෙන, හැටන් ගිය ටිකිරි මැණිකේ එක්ක මම ඉතිං ගෙදර ආවා. මුළු ගමන ඉවර වෙද්දී, කිලෝමීටර් 13.4ක් ඇවිදලා තිබ්බා.

වැස්ස බලාගෙන ගියත්, දවසම හොඳට පායලා තිබ්බ සුන්දර දවසක් උනා. වීල් ස්ලිප් වෙලා පැය දෙකක් විතර කෑවේ නැත්තම්, දවස තවත් සුන්දර වෙන්න ඉඩ තිබ්බා. ඒත් ඉතිං කමක් නෑ ඒකත් අත්දැකීමක් නේ. මට ඒ වෙලේ කල්පනා උන දෙයක් තමයි, ස්ටීම් කාලේ මේ සෙක්ෂන් වල යන්න මොන තරම් පළපුරුද්දක් සහ අවධානයක් අවශ්‍ය වෙන්න ඇතිද කියන එක. මට මතක් උනා මම කියවපු දුම්රිය ගැන ලියවෙච්ච පොතක, ඒ කාලේ රියදුරන් ගැන කියල තිබ්බ වාක්‍යයක්.

 “Those veteran seniors who operated these mighty giants of power were personalities the like of whom we will never ever see. Sorry to state.”
(Adventures in Steam- British Era.. - Mr.H. U. Thibbotumunuwe).

මේ කතාවේ ඇත්ත නැත්ත හරියටම තේරුනා ඊයේ අශ්වබල 1800ක එන්ජිමකින් තෙල් ටැංකි දෙකක් (BMT) , භාණ්ඩ ප්‍රවාහන ගැලක් (BCGS), තුන්වන පන්තියේ නියාමක මැදිරියක් (TV), දෙවන පන්තියේ මැදිරියක් (SC) සහ නැරඹුම් මැදිරියක් (OFV) තිබුණු දුම්රිය ඇදගන්න කරපු අරගලය දැකලා.

කොහොමින් කොහොම හරි, ජීවිතේට තවත් අත්දැකීම් වගේම රසවත් වටිනා මතකයන් කිහිපයක් එකතු උන ගමනක් සාර්ථකව අවසන් කරන්න ලැබුනා. ඉතා ඉක්මනින්ම වටගොඩ- තලවාකැලේ සෙක්ෂන් එකත් යාගන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඒ මේ හැම ගමනටම එකතු වෙන අශාන් විජේකෝන් මිත්‍රයටත් ස්තුතිවන්ත වෙමින්, මම මේ සටහන අවසන් කරනවා. ඉස්සරහට එන්නේ වාර විභාග කාලේ. ඒ වැඩ ඉවරල මගේ විභාගත් ඉවරල තව සටහනක් අරං එන්නම්..