උඩරට කඳුකරයේ සංචාරය

 

එක්තරා දුම්රිය ස්ථානයක මහා පාන්දර...

          පහුගිය ටිකේ එක දිගටම වැඩ වැඩ වැඩ වැඩ වැඩ ඉවරයක් නෑ. ඒ අස්සේ ලෙඩ, වෙන වෙන ප්‍රශ්න එක්ක හෙම්බත් වෙලා හිටියේ. නිවාඩුව වත් හරියට හම්බුනේ නැහැ ඉස්කෝලේ. ඔය මේ දේවල් එක්ක, ඇඟට වගේ ම හිතටත් නිදහසක් ඕනේ වෙලා තිබ්බා.

          නිවාඩුව කියලා සති දෙකක් විතර දුන්නා (ඒකෙත් බලන්න කියලා පේපර් ලොට් එකක් ම දීලා තියන්නේ). තවත් හිටියොත් නහරයක් හරි පුපුරලා වලගම්පිටි යන්න වෙන තත්වයක් තිබ්බ නිසා, මම බැලුවා මේ ඔක්කොගෙන්ම පොඩි විරාමයක් අරගන්න ක්‍රමයක්.

            මම ඉතින් හැමදාම වගේ බැලුවේ කොහේ හරි ඇවිදින්න යන්න. හැමදාම වගේ මං එක්ක හයික් යන මිත්‍රයාට කතා කරලා බැලුවම, එයත් ඉරිදා රෑ ම (දෙසැම්බර් 15) බදුල්ල ස්පෙෂල් එකේ දෙමෝදර යනවා කිව්වා. වැඩි කල් හිටියොත් ඕක යන්න වෙන්නෙත් නෑ කියල, මමත් ඒ හයික් එකටම සෙට් වෙන්න හිතුවා.

          මේ වැඩේ කන්ෆර්ම් වෙද්දී යන වෙලාවට ඉතුරු වෙලා තිබ්බේ බොහොම අඩු කාලයක්. කිසිම ගමන් සැලැස්මක් මට තිබුනේ නැහැ. ලොකුවට ඕනේ වෙයි කියල හිතුවෙත් නැහැ. ෆෝන් දෙක චාජ් කරගත්තා, ටවුමට දුවලා පාන් එකක් අරගෙන ආවා වේපස් එකක් එක්ක, කැමරාවයි ටෝච් එකයිත් ගත්තා. ඔච්චර තමා මගේ සූදානම.

          දැන් යන්න කෝච්චියක් එපැයි ගම්පොළට හරි පේරාදෙණියට හරි (බදුල්ල ස්පෙෂල් එක ගෙලිඔයේ නවත්තන්නේ නෑ). මගේ පළවෙනි තීරණය උනේ අංක 596 මිශ්‍ර දුම්රියෙන් පේරාදෙණියට යන එක. හැබැයි ඒක පැයක් විතර පරක්කුයි කිව්වා. ඕකට අතරමගදී මොන හෙන ගෙඩි පාත් වෙයිද දන්නේ නැති නිසා, කෝකටත් කියල මම අංක 185 දුම්රියෙන් නාවලපිටියට ගියා. මොකද මට පොඩි උවමනාවක් තිබ්බා අලුතෙන් ආව KV එස් 12 එකේ නාවලපිටියට යන්නත්. මේකේ නාවලපිටිය පැත්තට තියන්නේ ඩමි කාර් එක. ඕකට වෙලා මමත් ගියා. පිටිපස්සෙන් S12- 923 තල්ලු කරන විදිය බලාගෙන (සාමාන්‍යයෙන් අපිට පුරුදු ඇදීම් බලය ඉස්සරහින් ලැබෙන එක නේ).

          නාවලපිටියට යනකොට අංක 596 එතන! ඉතින් නාවලපිටිය ප්ලැට්ෆෝම් එකට වෙලා රෑ 12 වෙනකල් ඉන්නවටත් වඩා, පේරාදෙණියට ගියොත් සීට් එකකුත් අල්ලගන්න පුළුවන් එකේ මම ආපහු ගියා M6- 789 එක්ක පේරාදෙණි. යද්දී නම් සින්දුවක් අහගෙන ටිකක් නිදාගෙන ගියා.

          ගිහිං කාර්යාලයෙන් අහල බැලුවමයි, අශාන්ගේ අප්ඩේට් එක්කයි දැනගත්ත විදියට කෝච්චිය නියමිත වෙලාවටම වගේ එනවා. ගිහින් විනාඩි 15කින් වගේ කෝච්චිය ආවා. ලොකුවට සෙනගක් නැතත්, රිසර්ව් නොකර යන්න පුළුවන් සෙකන්ඩ් ක්ලාස් තියන්නේ එක පෙට්ටියයි මේකේ. ඒක පිරෙන්න සෙනග. නුවරින් බහීවි නේ කියල අපි දෙන්නා ඉතින් ෆුට් බෝඩ් එකකට වෙලා කයියක් දාගෙන ගියා. නුවරදී සීට් එකකුත් ලැබුනා.

          මේකේ ඉතින් රෑ කියල බලන්න දෙයක් නැහැ නේ. අපි ගෙස් කරා මේක දෙමෝදර යද්දී පාන්දර 4 වත් වෙයි කියල. එතකල් මම නම් සැපට නිදාගත්තා. මේ S14 සෙට් එකේ දෙවෙනි පන්තියේ මැදිරි සෑහෙන්න සුව පහසුයි. එයා සස්පෙන්ෂන් නිසා ලොකුවට ගැස්සෙනවා දැනෙන්නෙත් නැහැ. එකම දේ කකුල් දිගාරින්න නම් ඉඩ අඩුයි. කොහොමින් කොහොම හරි, මගදී වැස්සකටත් අහු වෙලා, අපි පාන්දර 4.45 වෙනකොට දෙමෝදර. 

දෙමෝදර දුම්රිය වේදිකාව. මේක දකිද්දී නම් හොග්ස්මීඩ් ස්ටේෂන් එක මතක් උනා..

 

දෙමෝදර දුම්රිය ස්ථානය ඉදිරිපස. මේක මෙහෙම හිස් තියන වෙලාවක් අල්ලගන්න හරිම අමාරුයි..

          මේ හයික් එක තනිකර ප්ලෑන් කරේ අශාන්. මම කරේ එයා එක්ක ගිය එක විතරයි. මොකද මට ඕනේ උනේ ඇවිදින්න. කොහෙද කියන එක මට එච්චර වැදගත් උනේ නැහැ. මම ෆෝන් දෙක ම උනත් ෆ්ලයිට් මොඩ් දාලා තිබ්බේ වැඩි හරියක්ම. අශාන්ගේ ප්ලෑන් එක උනේ, දෙමෝදර කළු පාළමේ දී නයිට් මේල් එකයි ඔඩිසි එකයි ෆොටෝ අරගෙන, පොඩ්ඩි එක්ක පහලට ඇවිත්, රදැල්ලේ ඉඳන් ග්‍රේට් වෙස්ටර්න් වලට පොඩි හයික් එකක් යන්න. 

දුම්රිය කාල සටහන - දෙමෝදර

           මේකේ මුල් අදියර පටන්ගන්න ඉතින් එලිය වැටෙනකල් ඉන්න උනා. උදේ 7ට වගේ අපි මූණ කට එහෙම හෝදගෙන, තරමක වැස්සේම ස්ටේෂන් එකෙන් පිටත් වෙලා, කෙටි මාර්ගයක් ඔස්සේ කළු පාළම ලඟට ආවා. එතනට ආවම, අශාන් පෙන්නුවා තව අමතර දෙයක්.

මේ පහුගිය දවස් ටිකේ සෑහෙන හිට් එකක් වෙලා තිබ්බා “මැයි මාර ප්‍රසංගය” කියල පොතක්. මේක කියවන්නම කියලා මට සෑහෙන දෙනෙක් කිව්වා. පොත අරගත්තා, හැබැයි කියවන්න උනේ නැහැ. ඒ අහු අස්සේ ෆේස්බුක් එකේ තිබ්බා මේ පොතේ කතාවට පසුබිම් උන ප්‍රදේශයේ සහ ස්ථාන වල සේයාරු එකතුවක්. ඕකත් ඔලුවේ තිබ්බා. 

මැයි මාර එක්ක කළු පාළම

අපි ආපු තැනට, මල් පිපිලා තිබ්බ මැයි මාර ගහක් එක්කම, කළු පාළමේ ලස්සන වීව් එකක් තිබ්බා. එතැනින් ගිය කෝච්චියක් ෆොටෝ ගත්තට පස්සේ තමයි ඇත්තටම අපිත් ඒක දැක්කේ. ඔය හරියෙත් ෆොටෝ ටිකක් අරගෙන, අපි ගියා ඊළඟ ෆොටෝ එක අරගන්න.

බදුලු මේල් එක එන්න විනාඩි 45ක් වගේ තිබ්බ නිසා, අපි බැලුවා ෆොටෝ එක ලස්සනට අල්ලගන්න තැනක්. පාළම එහායින් තේ වත්තක් හරහා ගියාම තිබ්බා පොඩි කඳු ගැටයක්. අශාන්ගේ අදහස උනේ එතන ඉඳන් ෆොටෝ එක ගත්තොත් ලස්සනට තියෙයි කියන එක. මටත් ඉතින් කමක් නෑ කියලා, මහ පාන්දර තේ වත්තක් හරහා මවුන්ටන් හයික් එකකුත් ගියා. ඒ අතරේ ලේ පයින්ට් එකක් විතරත් දන් දුන්නා.. 

තේ වතු හයික්..

 

මේ තියන්නේ මේ පැත්තේ ලෝකල් ප්‍රවාහන සේවය. ඩක්කුවක් කියන්නේ මේකට. පහලට යනකොට මාර්ගයේ ආනතිය එක්ක ගුරුත්වය යටතේ ධාවනය වෙනවා. ඉහලට යන්න ඕනේ උනාම ඉහලට ධාවනය වෙන දුම්රියක පසුපසින් අමුණනවා.

අපි ඒ කඳු ගැටය උඩට වෙලා බලාගෙන ඉද්දි, පල්ලෙහා රේල් පාරට මාර්ග අංශයේ පිරිසක් ඇවිත් උදේ පාන්දරම වැඩ පටන් ගත්තා. ඒත් එක්කම අනික් පැත්තෙන්, අහසම කළු කරගෙන වැස්සකුත් පාත් උනා. වටෙන්ම මීදුම එක්ක අපි නම් හිතුවා ෆොටෝ අරගෙන හමාරයි කියල. හැබැයි කොහොම හරි රේල්පාර අවුලක් නැතුව පේන්න තිබ්බා. 

බදුල්ල රාත්‍රී තැපැල් දුම්රිය..

මේල් එකේ ෆොටෝ ත් අරගෙන, ආපහු තව ලේ පයින්ට් බාගයක් විතරත් දන් දීලා පහලට ඇවිත්, ඊළඟට උඩහින් එන්න තිබ්බ ඔඩිසි එක අල්ලගන්න යන්න හදද්දී අපිට තේරුනා ඉස්සෙල්ලම යන්න ගිය තැනට ගියොත් රක්ත හීනතාවය හැදිලා ස්වර්ගස්ථ වෙන්න වෙනවා කියල. ඒ නිසා ඔඩිසිය අල්ලගන්න අපි පාළම ගාව හිටියා. 

ඔඩිසිය...

කෝච්චි ටික අල්ලගෙන, හයික් එකේ පළවෙනි අදියර ඒ විදියට සාර්ථකව අවසන් කරා. අපේ කෝච්චිය ට තව පැය භාගෙකට වඩා තිබ්බ නිසා, අපි තීරණය කරා ආපහු යන්න කෙටි පාරෙන් නැතුව රේල් පාර පාවිච්චි කරන්න. ඉතින් අපි සුප්‍රසිද්ධ දෙමෝදර රේල් ගැටය දිගේ ආපහු දුම්රිය ස්ථානයට ආවා. අපි එද්දිත් පොඩ්ඩි හාලිඇලෙන් පිටත් වෙලා තිබ්බේ නැහැ. ඒ නිසා, කැමරා අනංමනං සුද්ද කරගෙන, බෑග් එහෙම ආපහු හදාගන්න අවස්තාවක් ලැබුනා. 

වැස්ස, පින්න, සීතල මේ කිසි දෙයක් මෙයාලට අදාළ නෑ.

 

අංක 22 බිංගය (දෙමෝදර දුම්රිය ස්ථානය යටින් පිහිටි රේල් ගැටයේ බිංගය)

මේ තියන්නේ බිංගය අස්සේ හදලා තියන පොඩි මුවාවක්. වැඩ කරන අය හරි වෙන කවුරු හරි බිංගේ හරහා යනකොට කෝච්චියක් ආවොත්, මේකකට අයින් වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි මතක තියාගන්න ඕනේ දේ තමයි හැම බිංගේකම මේවා නැහැ. ඒ වගේම සමාන දුරවල් වලිනුත් නැහැ.

දෙමෝදර දුම්රිය ස්ථානයට පිවිසුම.

විනාඩි 10ක වගේ ප්‍රමාදයක් එක්ක පොඩ්ඩි ඔය අතර දෙමෝදර ආවා. මේකේ වැඩේ කියන්නේ, අපි කලින් දවසේ රෑ මෙහෙ ආපු සෙට් එකම තමා (S14- 983/984)  එදා පොඩ්ඩි විදියටත් ධාවනය උනේ. ඒ සෙට් එකට මොකක් හරි ආයතනේක ළමයි ටිකක් නැගලා පෙට්ටි දෙකක්ම පිරෙන්න. ඒ නිසා ඉතින් අපි පෙට්ටි දෙකකට අහු වුන විදියට නැගලා, කාලෙකින් මේ පැත්තට ආපු ඒ ළමයි සෙට් එකට වටපිට බලාගන්න දීලා ඇතුලට ඇවිත් වාඩි උනා. 

දෙමෝදර රේල් ගැටය තරණය කරන පොඩ්ඩි. මේක අරගත්තේ දෙමෝදර දුම්රිය ස්ථානයේ ඉඳලා.

මම වාඩි උන සීට් එකේ හිටියා ඉදල්ගස්හින්න බලන්න ආපු සෙට් එකක්. එයාලා බදුල්ලට ගිහින් එතනින් නැගලා කොළඹ යනින් ගමන් හිටියේ. වටේටම මීදුම එක්ක ඒ පරිසරය එයාලට හරිම අමුතු බව පෙනුනා. කතා කරන්න සෙට් උනාම කොළඹ ඉඳන් ආපු සෙට් එකක්. මගෙන් ඇහුවා අයියා කොහෙද යන්නේ කියල. මම ඉතින් අපේ ගමන් විස්තරය කිව්වම, එයාලටත් හයික් එක එන්න ඕනේ උනා.

ඔය අහු අස්සේ, කලින් දවසේ දෙමෝදර ආරුක්කු 9 පාළම උඩ දි සෙල්ෆි එකක් අරගන්න ගිහිං එක්කෙනෙක් 8 ඩවුන් එකට වදින එක වීඩියෝ කරලා, හතර වටේ ශෙයා වෙලා තිබ්බා. හැබැයි ඒ කියලත් පාළම උඩ මිනිස්සුන්ගෙන් නම් අඩුවක් තිබ්බේ නැහැ. මේක තනිකර හයිප් කරපු ටුවරිස්ට් ලොකේෂන් එකක්. අපි දැක්කා මෙතන යන තව වැඩකුත්. එක්තරා (So called) “ගයිඩ්” කෙනෙක්, පාළම ලං වෙද්දීම ෆුට් බෝඩ් වල හිටිය මිනිස්සු ඔක්කොම ඇතුලට පැන්නුවා. ඒ කරලා දොරවල් 4ට සුද්දෝ සෙට් එකක් දැම්මා.

අපිත් බලාගෙන හිටියා මොකද්ද මේ නාඩගම කියල. වැඩේ මෙහෙමයි- කපල් හරි තනි විදියට හරි දොරෙන් එලියට එල්ලිලා ගන්න ෆොටෝ දැකල ඇති ඕනේ තරම් කට්ටිය. මේක තමා මේ සිද්ධ වෙන්නේ. ෆොටෝ ගන්නේ ගයිඩ් සහ එයා එක්ක යන සෙට් එකේම තව එක්කෙනෙක්. ගන්නේ ජනේලෙක ඉඳන් (අනේ ඒ ජනේලේ ළඟ ඉඳන් ඉන්න අයට පාළම නම් බලන්න වෙන්නේ නැහැ). ඉතාම අනතුරුදායක මේ වැඩෙන් ළඟදී ම එක්කෙනෙක් හෝ දෙන්නෙක් පරලොව යනවා. ආරුක්කු 9 පාළම ආශ්‍රිත මේ සංචාරක ජාවාරම මම හිතන්නේ දැන් ඕනෙවට වැඩිය සෑහෙන දුර ගිහින්. 

බණ්ඩාරවෙලට වෙලා විශ්‍රාම ගන්න G2 - 535 

 

පට්ටිපොළ සමිට් ලෙවල් එක පහු කරන පොඩ්ඩි..

කොහොමින් කොහොම හරි, මීදුම පිරුණු යුරෝපීය වනාන්තරයක් හරහා වැටුන මාර්ගයක යන ගමනක් සිහිපත් කරමින් අපි සෑහෙන වෙලාවක් ගියා. කොටින්ම, අංක 18 බිංගය දෙපැත්තේ පවා එදා කිසිම වෙනසක් තිබ්බේ නැහැ (මේ තමා උඩරට තෙත් කලාපය සහ වියලි කලාපයේ සීමාව). නානුඔය ට එනකොට කෝච්චිය රයිට් ටයිම්.

අශාන් මෙතැනදී ඇහුවා “මොකද කරන්නේ, හයික් එක යමු ද නැත්තම් ගෙදර යමු ද” කියල.

මම කිව්වා “මීදුමයි පොද වැස්සකුයි විතරනේ තියන්නේ, ඔන්න ඔහේ යමු” කියල.

අශාන් ලෑස්ති වෙලා හිටියේ හයික් එක ඉවරල ආපහු හපුතලේ ගිහිං, කාලා එහෙම ෆොටෝ ටිකක් අරගෙන, පහලට මේල් එක අල්ලගන්න. එයාත් ප්ලෑන් එක වෙනස් කරලා කිව්වා එයත් එහෙනම් මම එක්ක 8 ඩවුන් එකේ එන්නම් කියල දිගටම. අර සෙට් එකත් හයික් එක යනවාමයි කියලා ඔන්න සෙට් උනා.

රදැල්ලේ කෝච්චිය නැවත්තුවම, අඩි 50කට 100කට එහා නොපෙනන තරම් මීදුම. අර සෙට් එක මට පස්සෙන් බැස්සත්, එයාලට එතැනින් එන්න උවමනාවක් තියන පාටක් පෙනුනේ නැහැ. නානුඔයෙන් 8 ඩවුන් එක එන්න තියන්නෙත් 2ට වගේ. අපිට කිලෝමීටර් 3 හමාරක් යන්න, පැය එක හමාරකට ආසන්නව තිබ්බා. හැබැයි මීදුමයි වැස්සයි එක්ක නිසා, මමයි අශානුයි කෝච්චිය පස්සෙන්ම ගමන පිටත් උනා. 

මීදුමයි වැස්සයි එක්ක හැබැයි උඩරට ගතිය නම් තිබ්බා ශෝක් එකට..

දැන් මේක කියවන ඔයාලා බලයි, ඉස්සරහ පාරේ පෙනීම මෙච්චර අඩු වෙද්දී, ඒ එක්කම වැස්සේ, හදිසියේ කෝච්චියක් ආවා නම් ලඟට එනකල්ම පේන්නෙත් නෑ ඇහෙන්නෙත් නෑ නේද, සෑහෙන අනතුරක් නේද මෙතන කියලා. ඔව්, ඒ අවධානම තියනවා. නමුත් අපි ඒ අවධානමට පෙර සූදානමක් උනා. මුලින්ම අපි සහතික කරගත්තා, අපිට පස්සෙන් කෝච්චියක් එන්නේ නැහැ කියල. ඒ වගේම, ඉස්සරහට අපිට හම්බ වෙන්නේ එක කෝච්චියක් විතරයි කියලා. එතකොට අපි දන්නවා අපිට කොහෙන්ද කොහොමද මොනවද හම්බ වෙන්නේ කියල.

දැන් කියන්න එපා, ඕවා දැනගත්තට ඔයාලා කොහොමද ෂුවර් එකටම කියන්නේ, වැරදිලා වත් එකක් ආවා නම් මොකද වෙන්නේ කියල. එහෙම වෙන්නේ නෑ, මොකද ප්‍රායෝගිකව එහෙම වෙන්න බෑ. ඇයි? තාම ලංකාවේ කෝච්චි වලට පියාඹන්න බැරි නිසා.

කොහොම හරි, අපිට මගදී හම්බුනා අමු වැස්සේම පාළමක් අලුත්වැඩියා කරන මාර්ග අංශයේ තවත් කණ්ඩායමක්. එයාලගෙනුත් ඉස්සරහින් එන කෝච්චිය ගැන විස්තර අහගෙන, අපි හෙමි හෙමීට ඉස්සරහට ගියා. යන ගමන් ඉතින් අපේ ජාතික හයික් ආහාරය වෙන “වේපස්” එකක් එහෙමත් කෑවා. 

ජාතික හයික් ආහාරය - වේපස්..

 

බදුල්ල බලා යන පොඩ්ඩි.. පේනවා නේ කොච්චර මීදුම ද කියලා.. මම ඊළඟ ෆොටෝ එක අරගන්න හැරෙන ටිකට මෙයා මීදුම අස්සේ ගිලිලා අතුරුදහන් වෙලා.

ඔහොම යද්දී, හරියටම යන්න ඕනේ දුරෙන් භාගයක් විතර දි අපිට බලාපොරොත්තුවෙන් ගිය ඉහලට එන පොඩි මැණිකේ හම්බුනා. හැබැයි ඒ හරියේ හොඳ ෆොටෝ එකක් ගන්න පුළුවන් තැනක් නම් නෙවෙයි. පායන දවසක නම් ඉස්සරහට හෝ පිටිපස්සට දුවලා පැනලා හොඳ තැනකට සෙට් වෙන්න පුළුවන් උනත්, තිබ්බ වාතාවරණය එක්ක ඒකට කිසිම ඉඩක් නැහැ. මගේ නම් වැඩි උනන්දුවක් තිබ්බෙත් නැහැ, මොකද මම ආවේ ෆොටෝ ගන්නත් වඩා, නිදහසේ වටපිට බලාගෙන ඇවිදින්න. 

මීදුමින් වැහෙන මාර්ගය. මේ ග්‍රේට් වෙස්ටර්න් වලට කිට්ටුවෙන්. මේක ගත්තේ මගේ පරණ නොකියා 6220 ක්ලැසික් එකෙන්. එයා තවම වැඩ.

මේ සෙක්ෂන් එක අපි කවර් කරන තුන් වෙනි නැත්තම් හතර වෙනි වතාව තමයි මේක. ඒ නිසා ඉතින් ලොකුවට අමුතුවෙන් බලන්න දෙයක් තිබ්බෙත් නැහැ. සූම් ලෙන්ස් එකක් අරගෙන ගියාට, අඩි 50-100ක දෘශ්‍යතාවය එක්ක ඒකෙන් වැඩක් උනෙත් නැහැ. හයික් එක අවසන් කරලා, අපි හවස 2.05 වෙනකොට ග්‍රේට් වෙස්ටර්න් දුම්රිය ස්ථානයට ලඟා උනා. 

ඔන්න අපි ආවා මහා බටහිර ට..

ඒ වෙද්දීත් අඹේවෙල දුම්රිය ස්ථානයෙන් 8 ඩවුන් එක පිටත් වෙලා තිබ්බේ නැහැ. අර සෙට් එක එනවද එනවද කියලත් අපි මග දිගටම බලාගෙන ආවත්, එන පාටක් පේන්න තිබ්බෙත් නැති නිසා අපි හිතුවා එයාලා රදැල්ලේ නතර වෙන්න ඇති කියල (අපිට හැමදාම වගේ දැකලා එකම වගේ උනාට එයාලගේ පැත්තෙන් බලද්දී එතැනත් හරි ලස්සනයි, විශේෂෙන් එදා මීදුම එක්ක).

අපි ඉතින් ස්ථානාධිපතිතුමාගෙන් අවසර අරගෙන, දවල්ට අපි අරන් ගිය පාන් එක්ක රොටී කාලා, පොඩ්ඩක් ඇවිද ඇවිද හිටියා වටේ ෆොටෝ ටිකක් එහෙම අරගෙන. මම ගිය අවුරුද්දේ ට්‍රේනිං ඉන්නකොට ග්‍රේට් වෙස්ටර්න් සංඥාකරු විදියට හිටපු කෙනාත් තාම එතන. මම ඉතින් පොඩ්ඩක් කතා බහ කරලා ආවා (මේ දුම්රිය ස්ථානයේ විශේෂත්වයක් තියනවා. මම ආපහු “කාර්මාන්ත පුහුණුව” සටහන් පෙළ පල කරන නිසා ඒ ගැන එතැනදී කියන්න ඉතුරු කරගන්නවා). 

ඉහලට යන උඩරට මැණිකේ.. ඔය කුඩයක් ඉහලාගෙන පල්ලෙහා ඉන්නේ ටැබ්ලට් එක ගන්න ගිය කෙනා.

විනාඩි 50ක විතර ප්‍රමාදයක් එක්ක, අමු වැස්සේම 8 ඩවුන් එක ග්‍රේට් වෙස්ටර්න් වලට ආවා. ඊට විනාඩි 10කට වගේ කලින්, අර සෙට් එකත් තෙමීගෙනම ස්ටේෂන් එකට ආවා (මම හැබැයි කිව්වා ඔයාලා මරු, බැරි වෙලාවත් ඕක මිස් උනා නම් හෙට උදේ තමයි ගෙදර යන්න වෙන්නේ කියල). කෝච්චියේ වැඩි සෙනගක් හිටියෙත් නැති නිසා, අපිට ජනෙල් අයිනේ සීට් ටිකක්ම හම්බුනා.

වෙනදා වගේ නැතුව, ලොකුවට මග පරක්කු වෙන්නේ නැතුව, S14 එක්ක එන පොඩි මැණිකේට වඩා තරමක දැනෙන සීඝ්‍රගාමී ගමනකින් M6 – 783 එක්ක 8 ඩවුන් එක පල්ලම් බැස්සා. මගදී ෆොටෝ එකක් වත් ගන්න දෙයක් නැහැ, වටේටම මීදුම. හරියට මොකක් හරි අද්භූත බලයකින්, මුළු දුම්රිය මාර්ගයම අහසට උස්සලා තිබ්බා වගේ හැඟීමක් තමයි දැනුනේ. 

සෙන්ට් ක්ලෙයාර් දිය ඇල්ල.. අල්ලගන්න පුළුවන් උන එකම දිය ඇල්ල ඕක. ඇයි අනික්වා ඔක්කොම මීදුමෙන් වැහිලා..

අපි නාවලපිටියට එනකොට, ප්‍රමාදය විනාඩි 40ක් දක්වා අඩු කරගන්න දුම්රියේ කාර්යය මණ්ඩලය සමත් වෙලා තිබ්බා. නාවලපිටියෙන් පහලට ධාවනය වෙද්දී, මෙතෙක් අහන්නට නොලැබුන යම් ශබ්දයක් මට ඇහෙන්න ගත්තා. පොඩ්ඩක් කන්දිහාගෙන ඉන්නකොට මට තේරුනා මේ වෙන්නේ අපිට පිටිපස්සේ පෙට්ටිය වෙච්ච TC – 16023 මැදිරියේ පළවෙනි ඇක්සල් එක හිර වෙලා, ඇදි ඇදී එන එක කියලා. ගම්පොල වෙනකල් ටිකක් බලාගෙන ඉඳලා, ගිහිං කාර්යය මණ්ඩලය දැනුවත් කරා. 

බ්‍රේක් හිර උන ඇක්සල් එක. මේක ගත්තේ ගම්පොළට එන අතරමග..

ගම්පොල දී අපිව ඉහලට එන ටිකිරි මැණිකේ එක්ක මාරු වෙන්න පාෂ මාර්ගයට ගත්තා. ඒ ෂන්ටින් එකේදී, අදාළ ඇක්සලය කිසිම විදියකට කැරකෙන්නේ නැති වෙන්නම ලොක් උනා. ඒ අමු වැස්සේ උනත් ෆුට් බෝඩ් එකට දැනුනා ඇක්සල් එකේ රස්නය. ටිකිරි මැණිකේ එනකල් කොහොම හරි උප නියාමක මහතා ඒ ප්‍රශ්නය බලලා, අදාළ පියවර අරගෙන, බ්‍රේක් රිලීස් කෝඩ් ඇදලා හිර වෙලා තිබ්බ තිරිංග පලු නිදහස් කරලා ප්‍රශ්නය විසඳුවා.

ඉතිං ඔන්න ඔහොම මේ අවුරුද්දේ ගිය පළමු සහ එකම දුම්රිය හයික් එක, 1008 එක හවස 6 හමාර වෙනකොට ගෙලිඔයට සේන්දු වීමත් එක්ක අවසන් උනා. අශාන් එහෙමම 8 ඩවුන් එකේ ගියා. මම අමු වැස්සේම ගෙදර ආවා. ඇත්තටම කිව්වොත් මේ ගමන හිතේ තිබ්බ අඳුරු මූසල බර ගතිය සෑහෙන තරමකින් අඩු කරන්න සමත් උනා. ඒ වගේම මට පුදුම හිතුන දේ තමයි, මෙහෙදී පොඩි වැස්සකට තෙමුනත් හෙම්බිරිස්සාව හැදිලා ඤාව් වෙන මට, අච්චර අමු සීතලේ වැස්සේ ඉඳලත් කිබුහුමක් වත් ගියේ නැති එක.

කොහොම හරි, මම ස්තුතිවන්ත වෙනවා මගේ මිත්‍රයා අශාන්ට, එයා තනියම යන්න හිටි ගමනට මාවත් එක්කරගත්තට. ඒ වගේම, ගෙලිඔය, නාවලපිටිය, පේරාදෙණිය, දෙමෝදර, නානුඔය සහ ග්‍රේට් වෙස්ටර්න් දුම්රිය ස්ථාන කාර්යයමණ්ඩල වලටත්, අපිට උදව් කරපු බණ්ඩාරවෙල, නානුඔය මාර්ග අංශයේ අයටත්.

ඊළඟ සතියේ අවුරුද්ද අග රිවීව් එක ලියන්නත් තියනවා, ඒ වගේම එතනින් පස්සේ සුපුරුදු විදියට සතියක් ගානේ කර්මාන්ත පුහුණුව ලිපි පෙළ පල කරන්නත් බලාපොරොත්තු වෙනවා. එහෙමනම්, වසර අග සමාලෝචනයෙන් හමු වෙමු..